5 Хаким, Күкләр Хуҗасы Раббы, җиргә орынса – җир эри, җирдә яшәүче һәркемне кайгы били, бөтен җир йөзе Мисыр елгасыдай әле кубарылып менә, әле түбән иңә.
Раббы яңгыр урынына боз яудырды, җир өстендә ялкынлы яшеннәрен яшьнәтте.
Синең мәһабәтлегеңне, дан-шөһрәтеңнең бөеклеген вә могҗизалы эшләрең турында һәрчак уйлап йөрермен.
Күкләр Раббының әмере белән бар булды, күк җисемнәре Аның авызыннан чыккан рухы-сулышы белән яратылды.
Сөенечле авазлар, быргы тавышлары астында Раббы Алла биеккә ашты.
Гөсләгә кушылып, гөслә авазлары көенә Раббыга җырларыгызны багышлагыз!
И Раббы, күкләрне ярып җиргә төшсәң икән Син! Ул чагында, утта чыбык-чабык дөрләгән, су гөбердәп кайнаган кебек, Синең каршыда таулар тетрәп торыр иде. Шуның белән Син исемеңне дошманнарыңа танытыр идең, халыклар Синең алда калтырап торыр иде.
Кайчангача җир кайгырып, кырларда үлән кибеп ятар? Шул җирдә яшәүче кешеләрнең явызлыгы аркасында хайваннар вә кошлар һәлак була, чөнки бу адәмнәр: «Безнең юлларны Ул күрми», – диләр.
Шуңа күрә җир күз яше коя, биредә яшәүчеләр җәфа чигә, кыргый җәнлекләр, күктәге кошлар, хәтта диңгездәге балыклар да һәлак була.
Шушы хәлгә җир ничек тетрәнмәсен дә, җирдә яшәгән һәркем хәсрәткә батмасын?! Бөтен җир йөзе Мисыр елгасыдай кубарылып менәр, бер күтәрелеп, бер түбән иңәр!»
Аның алдында таулар тетрәп тора, калку урыннар дер-дер килә, җир, бөтен җиһан, анда яшәүче бар җан иясе калтырап тора.
Аның ярсуына кем каршы тора алсын?! Кайнап торган ачуына кем түзсен?! – Ут ялкыныдай ябырылган ачуыннан Аның кыялар җимерелә!
Сине күреп, таулар тетри, ишелеп яңгыр коя, диңгез төпкелләре, үкереп, дулкыннарны югары чөя.
Яңгыр явып, елгалар ташып, көчле җилләр исеп, шул йортка ябырылган. Ул йорт җимерелгән, һәм аның җимерелүе коточкыч булган».
Аннан соң мин зур ак тәхет һәм анда Утыручыны күрдем. Аның хозурыннан җир белән күк качты, һәм аларга урын табылмады.