9 «Ул көнне, – дип белдерә Хуҗа-Раббы, – өйләдә кояшны батырырмын, көпә-көндез җир йөзен караңгыга чумдырырмын!
Аларны көпә-көндез караңгылык чорнап алыр, көн уртасында, төндәге кебек, капшанып кына йөрерләр.
Күктәге йолдызлардан вә йолдызлыклардан якты төшмәс, чыккан чагында, кояш сүрән булыр, ай да үз яктысын бирмәс.
Раббы җир йөзенә караңгылык иңдергәнче, эңгер-меңгердә аякларыгыз тауларда абынганчы, Раббы Аллагызны данлагыз! Сез яктылык көтәрсез, ә Ул аны тоташ күләгәгә, дөм караңгыга әйләндерер.
Җиде угыл тапкан хатын әнә хәлсезлектән егылып ята, тынын көчкә ала: әле көндез үк аның кояшы батты – оятка калды, хур булды ул. Исән калган халыкны Мин дошманнары кулына тапшырырмын – кылычтан уздырырмын. Бу – Раббы сүзе».
Сине юк иткәч, Мин күкләрне ябармын, андагы йолдызларны сүндерермен; кояшны болыт белән каплармын, ай яктыртмаячак.
Менә Ул – тауларны хасил иткән, җилләрне бар кылган Зат! Кешегә Ул Үзенең уй-ниятен белдерә, таң яктысын караңгыга әйләндерә, тау башларыннан гизеп йөри. Аның исеме – Раббы, Күкләр Хуҗасы Алла!
Җидегән йолдыз белән Орионны бар иткән, тоташ караңгылыкны – аяз таңга, якты көнне төнгә әверелдерүче, диңгез суларын чакыртып китереп, бөтен җир йөзенә койган Затның исеме – Раббы!
«Менә шуңа күрә өстегезгә бастырып караңгылык, төн килә, һәм сез гаиптән хәбәрләр бирә, күрәзәлек итә алмассыз. Пәйгамбәрләр өчен кояш батар, көн караңгылыкка чумар».
Бу үзенчәлекле көн булыр, аның кайчан киләсен Раббы гына белер: әллә көн, әллә төн шунда, хәтта кичен дә яп-якты булыр.
Шунда ук, ул көннәрдәге афәттән соң, «кояш каралыр, ай яктыртмас, күкләрдән йолдызлар коелыр һәм күк җисемнәре тетрәнер».
Көн уртасында бөтен җир йөзен караңгылык каплап алды, һәм көндезге сәгать өчкә кадәр шулай дәвам итте.
Көн урталары җиткән иде инде. Шулвакыт кояш сүнеп, бөтен җир йөзен караңгылык каплап алды, һәм шушы хәл көндезге өчкә кадәр дәвам итте. Аллаһы йортындагы пәрдә исә урталай ертылып төште.
Мин Бәрәннең алтынчы мөһерне кубаруын күрдем. Шунда көчле итеп җир тетрәде, кояш матәм киеме кебек каралды, ай кандай кызыл төскә керде.
Дүртенче фәрештә быргысын кычкыртты: кояшның, айның, йолдызларның өчтән бер өлешенә зарар килде, шунлыктан аларның өчтән бер өлеше караңгылыкка чумды. Көн үзенең яктылыгының өчтән бер өлешен югалтты, шулай ук төн дә караңгыланды.