2 – Син нәрсә күрәсең, Амос? – дип сорады миннән Раббы. Мин: – Кәрзин тулы өлгергән җимеш күрәм, – дидем. Шунда Раббы: «Халкым Исраилнең дә соңгы көне килеп җитте, моннан ары Мин аны кызганмаячакмын! – диде. –
Аллаһы Нухка әйтте: – Бөтен кешелек дөньясын юк итәчәкмен! – диде. – Чөнки кешеләр аркасында җир йөзе явызлык белән тулды.
Вакытыннан алда өлгергән инҗир җимешен беренче күргән кеше өзеп капкан кебек, уңдырышлы үзән уртасында калкып торган, Эфраимнең гүзәллеге вә даны булган, шиңә барган чәчәк белән дә нәкъ шулай булачак.
Безнең илгә килүче килданиләр алдында сезнең вәкилегез булыр өчен, мин Миспада калам. Сез исә җәйге җимешләрне җыеп алыгыз, шәраб, зәйтүн мае әзерләп, савытларыгызга тутырып куегыз һәм үзегез урнашкан шәһәрләрдә яшәгез, – диде.
пәйгамбәрләр ялган хәбәр сөйли, руханилар алар сүзе буенча хакимлек итә, ә Минем халкым моңа каршы килми. Шушыларның бөтенесенә чик куелгач, ниләр кылырлар икән?
Безнең һәр адымыбызны күзәтеп тордылар – без урамда йөри алмадык; соңгы сәгатебез якынлашты, көннәребез инде санаулы – гомеребезнең ахыры җитте!
Аларга, Хуҗа-Раббы болай дип әйтә, диген: «Бу гыйбарәне Мин юкка чыгарачакмын, Исраилдә андый сүзләр бүтән йөрмәячәк». Тагын аларга әйт: «Аллаһыдан иңгән һәртөрле күренешләрнең тормышка ашачак көне якынлаша.
Хуҗа-Раббы болай дип әйтә: «Менә, Мин сиңа каршы кылыч җибәрәм – синең кешеләреңне һәм терлегеңне юк итәм.
Ул тагын миңа: – И адәм углы! Мин сиңа әйткән барлык сүзләрне йөрәгең белән кабул ит, колагың белән тыңла, – диде. –
Исраил халкының исә сине тыңлыйсы килмәс, чөнки алар Мине тыңларга теләмиләр; Исраил халкының маңгае каты, йөрәге кире.
Соңгы сәгать җитте, килеп җитте ул, сиңа якынлашты. Менә ул килә! Ябырылып, һәлакәт килә сиңа, ошбу җирдә яшәүче! Шул вакыт килеп җитте. Ул көн инде бик якын. Тауларда күңел ачу авазлары түгел, курку тавышлары яңгырый торган вакыт җитә.
Раббы миңа әйтте: – Күрәсеңме, адәм углы: Исраил халкының өлкәннәре караңгыда, үзләренең сыннары куелган бүлмәләрдә нәрсә эшли? Чөнки алар: «Безне Раббы күрми, Раббы бу җирне ташлады», – диләр.
Ул миңа: – Күрәсеңме, адәм углы: Яһүдә йорты биредә кылган әшәкелекләр азмы әллә?! Алар җирне җәбер-золым белән тутыралар, Минем ачуымны арттыралар. Кара: алар агач ботагын Минем борын төбенә китерәләр.
Раббы миңа әйтте: – И адәм углы! Син күрәсеңме аларның нәрсә эшләгәнен? Мине Үземнең изге йортымнан ераклаштырыр өчен, Исраил халкының нинди әшәкелекләр эшләгәнен күрәсеңме? Син әле тагын да җирәнгечрәк нәрсәләр күрерсең.
Эшегезгә күрә әҗерен бирү көннәре – җәза көннәре килә. Исраил, шуны бел: гөнаһларың артык күп, дошманлыгың көчле булганга, син, пәйгамбәрләр – ахмак, илаһи рух белән илһамланганнар – акылсыз, дип саныйсың.
Раббы миннән: – Нәрсә күрәсең, Амос? – дип сорады. Мин: – Кургаш асма! – дип җавап бирдем. Шуннан Хуҗа-Хаким әйтте: «Инде менә халкым Исраилне асма ярдәмендә тикшерәмен; моннан ары Мин аны кызганмаячакмын!
Хуҗа-Раббы миңа шуны күрсәтте: менә, өлгергән җимешләр салынган бер кәрзин тора имеш.
Хәсрәтем зур минем: җәйге уңыш җыеп алынгач, йөзем куагында бер тәлгәш җимеш таба алмаган, иртә өлгерә торган бер инҗирдән дә авыз итә алмаган кешедәй булдым мин.
Фәрештә миннән: «Ни күрәсең?» – дип сорады. «Очып баручы төргәк күрәм, аның озынлыгы – егерме, ә киңлеге – ун терсәк», – дидем.