7 Ул миңа тагын шуны да күрсәтте: Хуҗа-Хаким кургаш асма ярдәмендә корылган дивар янында басып тора имеш, Аның кулында – кургаш асма.
Менә баскычта Раббы Үзе күренде һәм әйткән сүзләре ишетелде: – Мин – Раббы, бабаң Ибраһим һәм Исхакның Алласымын! – диде Ул. – Син ятып йоклаган бу җирне Мин сиңа һәм синең нәсел токымнарына бирәчәкмен.
Давыт шулай ук мәабиләрне дә тар-мар итте. Ул аларны җиргә яткырып бау белән үлчәде – өчтән ике өлешен үтерде, өченчесен исән калдырды. Шул рәвешле, мәабиләр, Давытка буйсынып, салым түләүчеләргә әйләнде.
Самареягә һәм Ахаб йортына ни кылган булсам, Иерусалимгә дә Мин үлчәү бавын сузармын һәм асманы асармын, касәдән пычракны сөртеп алып әйләндереп каплагандай, Иерусалимне Мин сыпырып атармын;
Гаделлекне Мин – үлчәү бавы, ә дөреслекне кургаш асма итеп куям. Ялганны – сыену урыныгызны – боз сугачак, яшеренү урыныгызны су юып алып китәчәк.
Анда чүл ябалагы белән керпеләр генә хуҗа булыр, байгыш белән козгыннар гына яшәр. Раббы бу җирдә үлчәү бавы сузар һәм кургаш асма асар – анда вәйранлык вә бушлык хөкем сөрер.
Раббы Сионның диварларын җимерергә карар кылды; аларны бау сузып үлчәде, Сионны талаудан Үзенең кулын тыймады; тышкы ныгытмалар вә диварлар иңрәп елады – алар икесе дә тәмам көчен җуйды.
Аллаһы мине шунда китереп, мин капка янында басып торган бер ир-атны күрдем; ул бакыр сыман ялтырап тора һәм аның кулында үлчи торган киндер бау белән үлчәү таягы бар иде.
Шуннан Хуҗа-Раббы, йомшарып: – Андый хәлгә юл куймам! – диде.
Раббы миннән: – Нәрсә күрәсең, Амос? – дип сорады. Мин: – Кургаш асма! – дип җавап бирдем. Шуннан Хуҗа-Хаким әйтте: «Инде менә халкым Исраилне асма ярдәмендә тикшерәмен; моннан ары Мин аны кызганмаячакмын!
Миңа үлчәү таягыдай камыш сабагы бирелде һәм болай дип әйтелде: «Бар, Аллаһы йортын һәм мәзбәхне үлчә, андагы табынучыларны санап чык.
Миңа сөйләүче фәрештәнең шәһәрне һәм капкаларын, диварын үлчәр өчен алтын үлчәү таягы бар иде.