4 Хуҗа-Раббы миңа тагын шуны күрсәтте: менә, Хуҗа-Раббы, хөкем башкарыр өчен, ут чакырып китертте. Ялкын телләре җир астындагы бөек дәрьяларның суларын йотты, басуларны яндыра башлады.
Мин үч-ачу тотмыйм, ләкин ул Миңа күгән куагы, чәнечкеле билчән үстерсә, аңа каршы сугыш ачачакмын, аны тәмам көйдереп бетерәчәкмен.
И Давыт патша нәселе, Раббы сезгә болай ди: „Һәр иртәдә хөкемегез гадел булсын, җәбер күрүчене залим кулыннан йолып алыгыз, югыйсә явыз эшләрегезне күреп, ярсуым уттай кабыныр, беркем сүндерә алмаслык булып дөрләр.
Үзегезне Миңа – Раббыга багышлап, йөрәкләрегезне сөннәткә утыртыгыз, әй Яһүдә халкы вә Иерусалимдә яшәүчеләр! Югыйсә Минем ачуым явыз гамәлләрегез аркасында ут кебек кабыныр һәм сүнмәстәй булып дөрләп китәр».
Исраил җиренә, Раббы болай дип әйтә, диген: «Менә, Мин сиңа каршы чыгам, кылычымны кыныннан алып, синдәге тәкъва кешене дә, явыз кешене дә һәлак итәм.
Йа Раббым, Сиңа ялварамын, чөнки сахрадагы көтүлекләр көеп бетте, барлык агачлар куырылды.
Раббының бөек вә дәһшәтле көне җитәр алдыннан күктә дә, җирдә дә галәмәтле билгеләр – кан, ут вә төтен баганалары күренер, кояш каралыр, ай исә кан төсенә керер.
Шулвакыт Раббы хозурыннан ялкын бөркелеп чыкты да аларны өтеп алды – һәм алар Раббы алдында һәлак булдылар.
Хазаилнең сараен утка чорнармын, Бен-Һададның кальгаларын ялкын ялмап алыр.
Газа диварларын утка чорнармын, аның кальгаларын ялкын ялмап алыр.
Мин аны утка чорнармын, Иерусалим кальгаларын ялкын ялмап алыр».
Сәдүм белән Гамураны һәлак иткән кебек, күбегезне һәлакәткә дучар иттем; ә исән калганнар ут эченнән тартып алган кисәү агачыдай иде. Тик шунда да сез Миңа килеп сыенмадыгыз! – ди Раббы. –
Раббыга сыеныгыз – шул чагында яшәрсез! Юкса Йосыф йортына Ул ут кебек ябырылыр һәм аны ялмап алыр – Бәйт-Элдә янгын сүндерердәй кеше табылмас.
Хуҗа-Раббы миңа вәхи иңдерде, һәм минем күз алдымда шундый күренеш пәйда булды: патшага дигән иген урылып бетеп, болыннарны кабат яшеллек каплый башлаган вакытта, Раббы саранча өерен китертте;
Ул миңа тагын шуны да күрсәтте: Хуҗа-Хаким кургаш асма ярдәмендә корылган дивар янында басып тора имеш, Аның кулында – кургаш асма.
Аның аяк астында таулар утка төшкән балавыз сыман эри, таудан агып төшкән ташкыннан ерылган сыман, үзән җирләр икегә аерыла.
Аның ярсуына кем каршы тора алсын?! Кайнап торган ачуына кем түзсен?! – Ут ялкыныдай ябырылган ачуыннан Аның кыялар җимерелә!
Хуш исле сумала-майлар китергән теге ике йөз илле кеше дә Раббы иңдергән уттан һәлак булды.
Ярсуымнан ут кабыныр, һәм шул ут, яндырып, үлеләр дөньясына кадәр җитәр; шул ут җирне һәм аның уңышын кырып, тауларның нигезләрен яндырып бетерер.
Фәрештәләр турында Аллаһы: «Аллаһы Үзенең фәрештәләрен җилләр итә, хезмәтчеләрен янып торган ялкын итә», – ди.
Шуннан соң күктә ачык ишек күрәм. Элек миңа сөйләгән быргыдай тавыш болай ди: «Монда мен. Мин сиңа моннан соң булырга тиеш хәлләрне күрсәтермен».