8 Җидегән йолдыз белән Орионны бар иткән, тоташ караңгылыкны – аяз таңга, якты көнне төнгә әверелдерүче, диңгез суларын чакыртып китереп, бөтен җир йөзенә койган Затның исеме – Раббы!
Караңгылык тирәнлекләрен ачар Ул, дөм караңгылыкта булганны яктыга чыгарыр.
җиргә алар йә Аллаһының җәзасын яудыралар, йә рәхим-шәфкатен алып киләләр.
Тавышыңны болытлар ишетерлек итеп яңгырата, ташкын сулар сине күмеп китәрлек итеп яңгыр койдыра аласыңмы?!
Ул Җидегән, Орион, Өлкәр йолдызлыкларын, көньяк күге йолдызларын хасил итте;
Мисыр патшасы, халыклар хөкемдары, боерып, богавын чиштерде, азат иттерде,
Соңра алар Багал-Пигурга бил бөктеләр, җансыз потка китергән корбаннарын ашап туендылар.
Сукырларны үзләре белмәгән юлдан алып барачакмын, билгесез сукмаклардан йөртәчәкмен; алар алдындагы караңгылыкны – яктылык, сикәлтәле җирне тигез итәчәкмен. Менә нәрсәләр кылачакмын Мин, әйткәнемне эшләми калмаячакмын.
Сукырлар сыман диварга тотынып, күзсез кешеләр кебек капшанып йөрибез. Эңгер-меңгердә барган сыман көн уртасында абынабыз; сау-сәламәтләр арасында үлеләр кебек без.
«Шуңа күрә Мин бүген аларга сабак бирәм, Үземнең көч-кодрәтемне күрсәтәм, һәм алар Минем Раббы икәнемне белерләр!» – ди Раббы.
– Җирне бар иткән, аңа кыяфәт биргән һәм аны оештырган-ныгыткан, исеме Раббы булган Зат болай ди:
Менә Ул – тауларны хасил иткән, җилләрне бар кылган Зат! Кешегә Ул Үзенең уй-ниятен белдерә, таң яктысын караңгыга әйләндерә, тау башларыннан гизеп йөри. Аның исеме – Раббы, Күкләр Хуҗасы Алла!
«Ул көнне, – дип белдерә Хуҗа-Раббы, – өйләдә кояшны батырырмын, көпә-көндез җир йөзен караңгыга чумдырырмын!
Үз сараен Ул күкләрдә корды, гөмбәзен җирнең өстендә урнаштырды, диңгез суларын чакыртып китереп, бөтен җир йөзенә койды; Аның исеме – Раббы!
Караңгылыкта яшәүче халык көчле яктылыкны күрде. Үлем караңгылыгында яшәүчеләр өчен нур балкыды».
караңгыда һәм үлем күләгәсендә утырганнарга яктылык бирү өчен, аякларыбызны тынычлык юлына юнәлтү өчен киләчәк Ул».