2 Гыйффәтле кыз Исраил егылды, аякка басасы юк аның. Үз җирендә ташландык булып ята, күтәреп торгызучы юк аны.
Пеках патша идарә иткән көннәрдә, Исраилгә Ашшур патшасы Тиглат-Пилесер һөҗүм итте һәм, Ион, Әбел-Бәйт-Мәгакәһ, Яноах, Кыдыш, Хатсор калаларын, шулай ук Гилыгад, Гәлиләя, Нәптали җирләрен басып алып, халкын әсирлеккә Ашшурга озатты.
Раббы Аллалары биргән боерыкларга колак салмыйча, үзләренә ике бозау сыны койдырып алдылар, алиһә Аширәгә багышлап багана куйдылар, бөтен күк җисемнәренә сәҗдә кылдылар, Багалга табындылар;
Аталарының җинаятьләре өчен угылларын суярга урын әзерләгез! – Алар беркайчан да, аякка басып, җиргә хуҗа булмасыннар, җир йөзен калалары белән тутырмасыннар».
исерек кеше кебек чайкала ул, кырдагы ялгыз алачык кебек тибрәнә; җирнең гөнаһлары аның өстенә авыр йөк булып ята – җир егылыр һәм инде бүтән аякка басмас!
Иерусалим абынды, Яһүдә егылды, чөнки аларның сүзләре вә гамәл-эшләре Раббыга, Аның шөһрәтенә каршы юнәлгән.
Аның турында Мин, Раббы, әйткән сүзләр мондыйдыр: Гыйффәтле Сион-кыз сине кимсетеп көлә, Иерусалим-кыз артыңнан баш чайкап кала.
«Үз исемеңнән шушы хәбәрне җиткер аларга, Иремия: „Күзләрем яшь белән тулсын, көн-төн аксын бертуктамый күз яшем, чөнки минем бичара халкым – гыйффәтле кызым – авыр тетрәнүгә дучар булды, зур җәрәхәт алды.
Шулай итеп, Раббы болай ди: «Халыклардан сорагыз: мондый хәлне берәрсенең ишеткәне бармы икән?! Гыйффәтле кыз Исраил бик зур әшәкелек эшләде.
Агачка алар: „Син – минем атам“, – дип, ташка: „Мине син тудырдың“, – дип әйтәләр. Алар бит Миңа йөзләре белән түгел – аркалары белән борылдылар; әмма бәлагә тарыганда: „Килеп коткар безне!“ – диләр.
Әй гыйффәтле кыз Исраил, Мин сине яңадан төзермен, һәм син төзек-бөтен булырсың, кулыңа янәдән шөлдерле барабаныңны алырсың һәм шатланып-дәртләнеп биючеләргә кушылырсың.
Бәла артыннан бәла ябырыла, бөтен җир вәйран хәлдә; күз ачып йомган арада – чатырларым, мизгел эчендә чатырларымның пәрдәләре таланды.
Тәкәббер әнә абынып егылыр, һәм аны беркем күтәреп торгызмас. Аның шәһәрләренә Мин ут салырмын, һәм ялкын тирә-яктагы бар нәрсәне ялмап алыр».
һәм Раббы сүзен җиткер: «Бабил дә әнә шулай батачак һәм Мин җибәргән бәладән соң аягына баса алмаячак, тәмам хәлдән таячак!» Шушы урында Иремиянең сүзләре тәмамлана.
Син аларга, Раббының сүзе мондыйдыр, диген: «Кеше, егылса, торырга тырышмасмы?! Юлында адашса, кире кайтмасмы?!
«Тәрәзәләребездән үлем керде, зиннәтле сарайларыбызга аяк басты, урамда уйнаган балаларны, мәйданнарда җыелып торган егетләрне алып китте».
Шулай икән, Мин аларны җәзасыз калдырыйммы?! – дип белдерә Раббы. – Шундый халыктан үч алмыйммы?!»
Нәрсә әйтим сиңа, сине кем белән чагыштырыйм, и-и Иерусалим-кыз?! Юатыр өчен, сине кемгә тиңлим, и-и гыйффәтле кыз Сион?! Җәрәхәтең дәрья кебек зурдыр; кем генә дәвалый алыр икән сине?!
Самарея үзенә тиешле җәзаны алырга тиеш, чөнки үз Алласына каршы баш күтәрде ул. Аның халкы кылычтан һәлак булыр, балалары кырылып бетәр, авырлы хатыннарының карыннары икегә ярылыр.
Ике көннән безне терелтеп, өченче көнгә аякка бастырыр Ул, шуннан без Аның күз уңында яшәрбез.
„И Дан, синең илаһың яшәсен!“ һәм „Беер-Шебаның зиярәтчеләр юлы яшәсен!“ дип, Самареянең пот-сыннары белән ант иткәннәр егылып калырлар һәм бүтән инде тора алмаслар!»
«Ул көнне Давыт патшаның ишелгән йортын төзекләндерермен, тишек-ярыкларын ямап, җимерек урыннарын төзәтеп, аны әүвәлге хәленә кайтарырмын.