7 туфрак таптагандай, юксыл-мескеннең башыннан йөриләр, мазлум-бичараны юлыннан этеп чыгаралар; Минем изге исемемне хурлап, бер үк хатын янына ата да, угыл да йөри;
Ләкин шушы ялгыш гамәлең белән син дошманнарыңа Раббыны санламаска юл куйдың; шуның өчен синең туачак углың үләр.
Изрегыллы Наботның «Ата-бабаларымның мирас җирен сиңа бирмим мин» дигән сүзләреннән соң Ахаб, ачуыннан кайнап, караңгы чырай белән өенә кайтып китте. Өендә ул ашап-эчеп тормады, урын өстенә менеп ятты да йөзен читкә борды.
Монафикълык – күркәм сыйфат түгел; андый кеше бер сынык икмәк өчен дә хаксызлык эшләр.
Юксыл-мескенне гадел хөкемнән мәхрүм итү өчен, халкымның бичара мазлумнарын хокукларыннан яздыру өчен, тол хатыннарның мөлкәтенә кул сузар, ятимнәрне талар өчен гадел булмаган кануннар чыгарган, рәхимсез кагыйдәләр язган кешеләргә – кайгы!
Ул Үз халкының өлкәннәрен вә түрәләрен җавапка тарта: «Йөзем бакчасын сез юк иттегез; сезнең йортларыгызда – фәкыйрьләрдән талап алынган мал.
Минем халкымны кысарга, фәкыйрьләрне тузанга салып таптарга ни хакыгыз бар сезнең?!» – ди. Бу – Хаким, Күкләр Хуҗасы Раббы сүзләре.
Берсе, әшәкеләнеп, үз күршесенең хатыны белән йоклады; икенчесе, оятын җуеп, килене белән зина кылды; өченчесе үзенең кыз туганын, атасының кызын мәсхәрәләде.
Кайсы халык арасында яшәсәләр дә, алар Минем изге исемемне хур итәләр иде, чөнки алар хакында: «Болар – Раббы кешеләре, Аның җиреннән китәргә мәҗбүр булган кешеләр», – дип сөйлиләр иде.
Уйнашлык иткән кызларыгызны, зина кылган киленнәрегезне җәзага тартмам, чөнки ирләрегез дә фахишәләр белән аулакка баралар һәм мәҗүсиләр гыйбадәтханәсендә фахишәләр белән бергә корбан китерәләр. Аңын-акылын җуйган халык һәлак булыр!
Үз киленең белән якынлык кылма. Ул – синең углыңның хатыны, аның белән якынлык кылма.
Балаларыңның берсен дә Молых илаһына багышлап корбан итмә, шуның белән Аллаңның исемен хур итмә. Мин – Раббы.
Үги анаң белән якынлык кылма – атаңны хурлыкка төшермә.
Андый кешегә Мин карашымны юнәлтермен – аны үз халкыннан читләштерермен, чөнки ул, үзенең баласын Молых илаһына биреп, Минем изге урынымны нәҗесли һәм Минем изге исемемне хур итә.
Әй сез, байбикәләр, Самарея тавындагы симез Башан сыерлары, юксыл-мескеннәрне рәнҗетүчеләр, фәкыйрь-фөкраны изүчеләр, ирләренә: «Кая, эчәргә китер!» – диючеләр, тыңлагыз бу сүзләрне!
Фәкыйрьне аяк астына салып таптыйсыз, ирексезләп, аның ашлыгын аласыз. Әнә шуның өчен сез, шома ташлардан йорт салсагыз да, анда яшәмәссез, гүзәл йөзем бакчалары үстерсәгез дә, җимешеннән шәраб татымассыз!
Җинаятьләрегезнең күплеген, гөнаһларыгызның авырлыгын беләмен: сез тәкъваларны җәберлисез, ришвәт аласыз, мәхкәмәдә фәкыйрь-юксылларны читкә тибәрәсез.
Әй сезләр, фәкыйрьләрне рәнҗетүчеләр, илдәге мазлумнарны һәлак итүчеләр, колак салып тыңлагыз!
Кеше басуына күзләре төшсә – тартып алалар, өе ошаса – басып алалар; берәүне – үз йортыннан, икенче берәүне мирас җиреннән мәхрүм итәләр.
Халкымның хатын-кыз затын сез үзләренең ямьле өйләреннән куып чыгарасыз, ә балаларыннан Минем хәер-фатихамны мәңгегә тартып аласыз.
Аның түрәләре – үкерүче арысланнар, хакимнәре – ач бүреләр: табышларыннан иртәнгә сөяк тә калмый.
Изге язмада язылганча, «мәҗүсиләр Аллаһы исемен сезнең аркада хурлыйлар».
Дөрестән дә, арагызда фәхешлек, хәтта мәҗүсиләрдә дә булмаган фәхешлек урын алуы турында хәбәрләр бар. Кемдер үги анасын да үзенә хатын иткән икән.