27 तर येशू वाकर हाँठ पकर्क उठाइलग्ल त, उ लौँरा उठ्क ठह्र्यागैल्।
27 पर येशू उ लौँदक हाँथ पकरके उठैलाँ ते ऊ ठरह्यागिल और चोखागिल।
उहाँ भीडक सब मनैन बाहर निकार्क अप्न भित्तर गैल, ओ लौँर्यक हाँठ पकर्क उठैल त लौँर्या उठगैल्।
तब येशू हुँकहार पञ्ज्र गैल, ओ हाँठ पकर्क हुँकहीन उठैल। तबहेँ ऊ चोखागैली ओ उहाँहुँकन्हक मानमर्जाट् करलग्ली।
यी बात सुन्क येशूह स्वाग लग्लन, तब उहाँ वाकरम हाँठ ढैक कल, “मै चाहटुँ, टुँ चोखाजाओ।”
येशू उ लौँर्यक हाँठ पकर्क आपन भाषम कल, “तालिता कूमी।” याकर अर्थ हो, “बाबु, मै टोहीह कहटुँ, उठ्।”
तब येशू उ आन्धर मनैयह हाँठ पकर्क डोर्यैटी गाउँक बाहर लैगिल। उहाँ आपन अङ्ग्रीम थुक्क वाकर आँखिम लगैल, ओ वाकरम हाँठ ढैक पुछ्ल, “टुँ कुछु द्याखटो?”
तब भूत्वा चिल्लाइल, ओ उ लौँरह कर्रसे अइँठ्क वाकरमसे निक्रल, त उ लौँरा मुवलअस होगैल्। ओठे रहल मनै “लौँरा मुगैल्,” फे कल।
तबदोस्र येशू घरम गैल त, चेलावँ उहाँह गुपचुपम पुछ्ल, “हम्र काकर भूत्वह निक्राइ नैसेक्ली?”
सेनापति वाकर हाँठ पकर्क एकओँहर लैगिल ओ पुछ्ल, “टैँ महीह का कहक लाग बाट्या?”
तब पत्रुस वाकर दाहिन हाँठ पकर्क उठैल। तबहेँ वाकर पौली ओ घुट्ठी बलगर होगैलस।
पत्रुस हुँकहार हाँठ पकर्क हुँकहीन उठैल। तब पत्रुस सब विश्वासीन ओ विधवन बलैल ओ मुक जियल तबीतह हुँकन्हक जिम्मा लगादेल।