31 उह समयम चेलावँ उहाँह खैना चिज देटी “गुरुजी, कुछुकुछु खाई” कैक बिन्ती करटलह।
31 अत्रैमे येशूक चेलनके हुँकिन्हे असिक कहिके बिन्ती करलाँ, “गुरुजी, कुछु खा ली।”
ओ बजारम मनै हुँकन ‘अभिवादन’ करल ओ ‘गुरु’ कहल चहठ।
“तर टुँहन कुई फे ‘गुरु’ जिन कह, काकरकि टुन्हक ‘गुरु’ त एक्कठो बाट, ओ टुह्र सबजन दादुभाइअस बराबर बाटो।
उहाँह पक्रादेहुइया यहूदा पुछल्, “गुरुजी, का उ मनैया मै हुइटुँ?” उहाँ ओहीह कल, “टुँ त हुइटो।”
ऊ तुरुन्त येशूकठे जाक “गुरुजी, प्रणाम” कहल ओ उहाँक गाल चुमल्।
रूख्वह येशूक कहल बात समझक पत्रुस कल, “गुरुजी, हेरी! अप्नक सरापल् रूख्वा त सुख्गैल्।”
असिक हुँक्र उहाँ पुग्ल त, यहूदा येशूकठे जाक “गुरुजी” कहल ओ उहाँक गाल चुमल्।
तब पत्रुस प्वाक्क बोल्ल, “गुरुजी, हम्र यिहाँ रलक बरा मजा हुइल्। यिहाँ हम्र तीनठो झोँप्री बनाई, एकठो अप्नक लाग, एकठो मोशक लाग, ओ एकठो एलियक लाग।”
येशू घुम्क हेर्ल, ओ हुँकन पाछ-पाछ आइट् देख्क हुँकन पुछ्ल, “टुह्र का चाहटो?” हुँक्र उहाँह कल, “रब्बी” (याकर अर्थ हो, गुरुजी), “अप्न कहाँ रठी?”
नथानेल उहाँह कल, “गुरुजी, अप्न परमेश्वरक छावा हुइटी, अप्न त इस्राएलक राजा हुइटी।”
चेलाहुँक्र कल, “गुरु, टनिक्क दिन आघ यहूदीहुँक्र अप्नह पत्थ्रले मार्क मुवाइ ख्वाजटलह। का फेदोस्र अप्न उहँ जाइ ख्वाजटी?”
एक रात ऊ येशूकठे आक कल, “गुरुजी, परमेश्वर हमन सिखाइक लाग अप्नह पठैलह। यी बात हमन थाहाँ बा। यदि परमेश्वर साथ नैदेल कलसे, अप्नक करल अचम्मक चिन्ह कुई फे कर नैस्याकट्।”
उहओर्से यूहन्नक चेलाहुँक्र हुँकाहारठे आक कल, “गुरुजी, सुनी! यर्दन लद्यक उपार अप्नकसँग एकठो मनैया रलह। उहाँक बारेम अप्न गवाही देलही। आब उहाँ बप्तिस्मा देहट ओ सबजन उहाँकठे जाइट।”
तब हुँक्र सहरमसे निकर्क उहाँकठे जाइलग्ल।
तर उहाँ हुँकन कल, “म्वारठे खैना चिज बा, जौन चिज टुँहन थाहाँ नैहो।”
हुँक्र उहाँह समुद्रक उपार भेँटैल त पुछ्ल, “गुरुजी, अप्न यिहाँ कब अइलही?”
उहाँक चेलाहुँक्र उहाँह पुछ्ल, “गुरुजी, के पाप करल त यी मनैया आन्धर जन्मल्? याकर डाई-बाबा, कि यी अपन्हे?”