“Darŭm Aku panu murah, Aku rada tipuh-i mbŭh mandŭg adi ngga mu biawang. Aku nutu pŭrŭng ganan mu adi babŭ dah dah ngga jipo-tunduh Ku ka bijanji an awang kuu. Sawŭ, Aku ndai simanya sawan ngga kuu, ka kuu jadi jaku.” Anŭ inŭh kayuh adi TUHAN Raja nang.
“Isa-i TUHAN nyiberkat Boaz!” Naomi nang. “TUHAN taŭn ari ingat janji-I ngga daya adi udip ngga adi mbŭh kabŭs.” Naomi pijuu nang, “Daya anŭ inŭh kada ta, ndi so ngara adi patut biyŭn pinanggong di tunduh ata.”
“TUHAN nyiberkat kuu,” Boaz nang. “Ngga pingandai mu adi mun ati madin, kuu mbŭh kiren stabi bisaya adi bās dŭ so anŭ adi kuu mbŭh ndai di dinŭh mu, amai kuu bisa gŭh di jiroh dari adi gi-mara, adi kaya puan kah adi sirata, pak kuu dŭh.
Ka aku pikir kuu patut puan pasar kayuh ati. Jadi madin, kambŭi kuu raan-i, kuu miris-i di sirung jawin ngara ati adi agi guru digiti. Pak kambŭi kuu abah miris-i, kidaan nang abah, sabab daya adi biyŭn hak diŭ miris-i inŭh kuu; komŭnŭ, ka-i aku.” Daya anŭ nam, “Aku raan miris-i.”