Pingandai anŭ mbŭh keya ka man apŭk. Pikir kira-i adi budo mbŭh kinanyap ayŭh ndŭg ka dŭh dapŭd dog turung tia. Ayŭh dŭh re ngaku nang tibudo adi ayŭh digŭng ngga tangan-i anŭ dŭh tapa.
Atin sambuh ngan mbŭh nipu angān. Mating daya taru di angān sak adi nang ngan. Angān rŭŭ di jenjang adi pibatuh, bigatung di tibung darŭd; pak sunggu angān rŭŭ di tarun yŭn adi bigatung mun beuh, TUHAN babŭ gŭh re taban angān ka sagān. TUHAN mbŭh minyu.”
Uap-sambuh mu mbŭh nipu kuu. Sindŭ kupo mu inŭh kuta adi dog ndai so tigŭrŭ batuh; yŭn pinyirŭŭ mu inŭh di tibung darŭd, ka kuu nang darŭm atin mu, ‘Asi re dapŭd pirabu aku?’
Pak agi kah sirati-i kayuh adi kana mbŭh bada aku kabŭs? Dŭh! Dosa inŭh adi bada aku kabŭs; pakai kayuh adi kana, dosa taban pinyikabŭs ka aku, siŭn ani sibandar dosa bisa dog pinandŭng. Jadi meh, ngga Pinyipesan anŭ dosa dog kiren munki masam sipŭ-i.
Pak, siŭn mating so angān jadi tibudō da dosa ka jadi baking, angān dŭh siŭn dŭh an turung dingan ngan barang andu siragi ata udip di jaman adi dog kadŭn di Surat-kudus “Andu Ati.”