13 Ka Jesus nang, “Bijaga meh garang, amai angān dŭh puan andu-i bait kah jam-i.
Komŭnŭ tuan mari di andu ka di jam daya-gaji anŭ dŭh puan ayŭh mandŭg.
‘Manŭn dŭh bisa! Aku dŭh puan angān,’ pingaten dari nam.”
Bijaga meh ka ari simayang isa angān bake buang siramat darŭm nura sopŭrŭg kayuh anŭ adi re tambus; ka angān meh re dapŭd mijog di sirung jawin Anak Manusia.”
Ngapŭi angān jaga meh, ka ingat sandu singarŭm aku ko ngga randang batŭh ngajar angān sitŭkŭd taruh sawa.
Bijaga meh, mijog tagap darŭm pinyabah, dŭhnyah taru pak bada adŭp ngan bake.
Jadi meh, ata patut dŭh bŭŭs mun ngara adi bŭkŭn; ata patut bijaga buang bada pimudip ta tirase.
Pak kuu an nakit jaga adŭp mu di tadŭ nga-i; nyijŭn pinyusah, ndai kraja adi nyuse Agah Kana, ka ndai sopŭrŭg kraja mu nimun urun Tapa.
Pinŭbŭn sopŭrŭg kayuh mbŭh sindŭk. Angān dŭh siŭn dŭh an jaga adŭp ngan so pinyiripong adi sarah buang ari bijaga, siŭn angān tungang simayang.
An ari sidia, ka bijaga! Pinganyu ngan, Siarap, bijaruh mun singah ngŭr, jiroh daya an-i man.
“Dingah! Aku ati mandŭg mun pinaku! Sanang inŭh daya adi burah ka jaga piraka-i, isa ayŭh dŭh panu sitagor ka mangŭh di sirung jawin daya bagŭ!”