Lot kidaan di duwŭh naan dari adi re sawŭn anak anak dayung-i, ka nang, “Rikas, ja ata bu so ti; TUHAN re pirabur tarun ati.” Pak ngara pikir ayŭh bitapat.
Bine adi rabu di ruang reja rati-i ngara adi dingah agah anŭ; pak pinyusah pasar pimudip di ong ati ngga pinyirindu di pinyikaya piaka agah anŭ, ka ngara dŭh buān.
Jadi ayŭh pait daya daya-gaji adi bŭkŭn ngga pinganang sakati: ‘Gawai ku mbŭh sidia madin; dari dari sapi ngga anak anak sapi ku mbŭh dog simareh, ka sopŭrŭg kayuh mbŭh sidia. Mandŭg meh ka gawai sawan!’
Pak kan Paul minyu pasar pinŭnggŭn, pasar jaga adŭp so pinyiripong adi sarah, ka pasar ukum di Andu Sikasŭn, Felix mbŭh taru ka nang, “Kuu bisa bu madin. Aku re bagan kuu dinge kan aku paya.”
Puan kah nyamtadar-i, angān ngamun atin mandis-I adi raru bās, atin duduh-I, ka atin sabar-I. Tatu angān mbŭh puan Tapa taŭn-I mandis, sabab Ayŭh raan bada angān marik pimudip ngan pari ka adŭp-I.
Simuki meh garang ata re bisa mangān ukum kambŭi ata dŭh piduri pinyiramat bās anŭ? Adŭp Tuhan mbŭh piagah pinyiramat anŭ, ka ngara adi dingah Ayŭh mbŭh kiren di ata kayuh anŭ agi sawŭ.
Ngga atin tama, bara gurū kadong ati jiroh bagŭ utung so dundan adi ngara nimbur da angān dingah. Mbŭh tui ukum mbŭh dog sidia yŭn ngara, ka pinyirusag adi dog natu yŭn ngara mbŭh kajŭn ngara!