“Angān dŭh tungang sabab angān kurang sabah di Tapa,” Jesus nam. “Puan meh! Kambŭi angān biyŭn pinyabah mati sirah ruwang sabi, angān bisa nang di sandah ati, ‘Sigen adŭp mu kamajeh!’ ka-i sawŭ sigen adŭp-i. Tungang angān ndai tadŭ tadŭ kayuh!”
Jesus nam, “Puan meh, kambŭi angān batur batur sabah di Tapa, angān re tungang ndai kayuh adi Aku ndai di tŭngŭn ara ati. Ka dŭh-i anŭ adŭ, pak angān re rabis tungang nang di sandah ati, ‘Makat ka taran adŭp mu ka rawŭt,’ ka-i re sawŭ taran adŭp-i.
Tuhan nam, “Kambŭi angān biyŭn pinyabah mati ndi sirah ruwang sabi, angān tungang nang di tŭngŭn ara ati, ‘Dimbut ka purun adŭp mu di rawŭt!’ ayŭh re tunda pinganang ngan.
Kuasa adŭn-I inŭh adi nggen pinyibake di daya bajang ati. Anŭ adi angān kiris ka puan mbŭh jadi so pinyabah di adŭn-I; pinyabah di Jesus inŭh adi bada ayŭh bua, nimun adi angān mbŭh kiris.
Ayŭh nganŭ mbŭh re siratus sawa umbur-i; pak pinyabah-i dŭh ramah kan ayŭh ingat pŭrŭng adŭp-i adi mbŭh raru minyamba ka mbŭh re kabŭs, buang adŭp sawŭn-i Sarah taŭn dŭh tungang biranak.