Aku re bada kuu ngga dayung anŭ tiru di dingan ngan; bara sesang-i ngga tung jamu re jadi pinganyu. Anak sukuh-i re mŭmŭs ubak mu ka kuu re kuut tiga ngara.”
Ka David nang di Abishai ka di sopŭrŭg bara pinurung-i, “Anak adŭp ku an siŭ aku; jadi simuki meh angān re gŭgŭh kiris urah daya Benjamin ati? TUHAN bada ayŭh mangu aku; tandah ayŭh ka awang adŭp-i ndai simŭnŭ.
TUHAN nang, “Aku re bada perang timbur dupan adŭp daya di Egypt, jurud re rawan jurud ka rasū rawan rasū. Kupo ndi rawan kupo andi, ka raja ndi rawan raja andi, sibiten kuasa.
Ndŭg ka bara madis mu, bara adi darŭm rawang mu, mbŭh tirawan kuu; ngara sua ngga daya adi nyerang kuu. Dŭhnyah sabah ngara, sunggu pinganang ngara mandis.”
Aku dingah barang naan daya sigayas, “Pinyitaru mbŭh di barang yŭn! Ja di ripot ayŭh di ngara adi bikuasa!” Ndŭg ka bara jerā ku kajŭn pinyirabu ku. “Kadŭ ayŭh dapŭd dog ngarah pakai aran tipu,” ngara nang; “ka ata dapŭd nakap ayŭh ka maras dendam.”
Di jaman ati bara anak dari mbŭh ndai ka bada sama ngara mun daya budo, anak anak dayung nyakar sindŭ ngara, ka dayung dayung adi mara bikaii ngga dinŭh ngara; pinganyu daya taŭn mbŭh ndi naan so rawang adŭp-i.
Eliab, adi kaka pinuai David, dingah David minyu ngga bara daya diginŭ. Ayŭh tuas di David ka nang, “Ani ndai mu digiti? Asi kingat biri mu di tarun tana-pajam? Kuu dŭh tria! Kuu mandŭg kamati batur an tingga daya bisaad!”