Angān dŭh siŭn dŭh nam ngara, “Dingah kayuh adi TUHAN ngajar di angān! Dŭhnyah dingah pinganang daya adi minyu ngga simangi daya adi mbŭh kabŭs. Kayuh adi ngara kidaan di angān dŭh dapŭd pijo pinyusah.”
TUHAN nang di daya-I, “Mijog di sakap sakap aran ka tingga. Siken diki aran amba adi jah ka diki aran adi siabo kana. Kadŭg-i, ka kuu re udip darŭm damai.” Pak ngara nang, “Dŭh, abah kieh!”
pasar andu adi ngga angān mijog di sirung jawin TUHAN adi Tapa ngan di Darŭd Sinai, di tika Ayŭh nang di aku, ‘Nguruk bara daya. Aku raan ngara dingah kayuh adi re Ku nang, isa ngara bisa birajar dingah pinganang Ku sitŭkŭd ngara udip, ka isa ngara ngajar bara anak ngara bada ndai simŭnŭ gŭh.’
Ingat batur batur dŭhnyah angān kambŭt simanya adi TUHAN adi Tapa ngan mbŭh ndai ngga angān. Tunda pinyipesan-I dŭh ndai yŭn adŭp ngan tadŭ masam tibudo.
Dŭhnyah kambŭt TUHAN adi Tapa ngan puan kah nyambah ka bituan di tapa tapa adi bŭkŭn. Kambŭi angān ndai simŭnŭ, aku bakan angān andu ati, angān manŭn re dog pirabur.