Abraham mutu ubak-i ndŭg ka jawin-i dog tana, pak tawŭh kan ayŭh pikir darŭm asŭng-i, “Tungang kah daya biyŭn anak kan umbur-i mbŭh siratus sawa? Tungang kah Sarah biyŭn anak kan umbur-i mbŭh prii puru sawa?”
Kambŭi angān abah dingah, Aku re sien darŭm bisukan sabab uap-sambuh ngan; Aku re nyisakuk sien, ka randang batŭh ku re pripasog ruah sabab daya TUHAN mbŭh dog taban ngga bu jadi daya-takap.
Daya Ku re pari buang sien, bidua buang Aku taban ngara pari. Aku re kayak ngara ka anak anak sungi, kadŭg aran adi rata isa ngara dŭh sikak sikakong. Aku keya ka sama di Israel, ka Ephraim inŭh anak pinuai Ku.”
Kasi ka ubak ku keya ka prigi adi puno ngga piin, ka batŭh ku keya ka sumbur adi mirasit piin-i, isa aku bisa sien sandu ngga singarŭm yŭn daya ku adi mbŭh dog siŭ.
“Panu ka barang yŭn darŭm kupo Jerusalem ka na tandā di arŭ barang naan daya adi susah ka adi bipito sabab sopŭrŭg kayuh sipŭ adi dog ndai darŭm kupo.”
Jesus nam, “Kambŭi kuu puan ani adi Tapa nggen, ka asi Ayŭh adi mite nok so kuu, kuu manŭn re an mite, ka Ayŭh gŭh taŭn re an nggen di kuu piin adi nggen udip.”
Aku mbŭh bandar nyiraja ka siraru dŭh bŭŭs; aku mbŭh darŭm sibŭrŭk ngga badŭh asŭng; aku siraru dŭh biyŭn sukup pinguman, puan kah sutok tarun yŭn rŭŭ, puan kah kurang piraka.
Munos asŭng ku ngga pinyiramah, ngga bakit so daya, ngga kraja-jera, ngga pinyikisiis, ka ngga pinyusah amai Kristus. Amai di tika aku ramah, di tika anŭ gŭh aku dapŭd pinyibake so Kristus.
Sanang inŭh ngara adi tŭtŭd darŭm ngara dog suba, sabab kan ngara manang ngarah pisuba anŭ, ngara re kambat upah-i, anŭ inŭh udip adi sawŭ adi Tapa mbŭh bijanji an nggen di sinadan daya adi rindu di Ayŭh.
Aku dingah sirŭŭn minyu so takta anŭ: “Madin Tapa rŭŭ ngga bara daya! Ayŭh re rŭŭ ngga ngara, ka ngara re jadi bara daya-I. Adŭp Tapa re agi ngga ngara, ka Ayŭh re jadi Tapa ngara.