Kadŭ kan daya Judah dingah pasar sopŭrŭg pinyirusag adi Aku re bada nyatŭk ngara, ngara an pasan aran pimudip ngara adi arap anŭ. Komŭnŭ Aku re apun pimudip ginaka ngara samŭn dosa ngara.”
“Madin, manusia, bipisŭn meh mun daya nupang, ka matak diŭ so andu karŭm. Bada barang naan daya kiris kuu bu tingge kupo panu di ka tarun bŭkŭn. Kadŭ ngara adi an birawan anŭ re kiris kuu.
“Simuki Aku re tandah kuu, Israel? Simuki Aku re tagan kuu? Bisa kah Aku pirabur kuu mun Admah, puan kah ndai di tunduh mu mun Zeboiim? Atin Ku dŭh re bada Aku ndai simŭnŭ! Pinyirindu Ku di kuu inŭh raru bās.
Pak TUHAN nang, “Israel ngga Judah, ani re Ku ndai di angān? Pinyirindu ngan di Aku rikas miyap mun abun isan isan; ayŭh mun sipot-abun, adi miyap awar isan isan.
Darŭm ayŭh minyu, abun adi jawa mandŭg ka nyayung ngara, ka sirŭŭn so abun nang, “Ati inŭh Anak nyirot Ku, di Ayŭh asŭng Ku munos; dingah pinganang-I!”
Kayuh adi Ukum-adat dŭh tungang ndai, sabab manusia ramah darŭm tibiat-i, Tapa mbŭh ndai. Ayŭh nunggu dosa darŭm tibiat manusia darŭm-I pait Anak adŭp-I, adi mandŭg ngga tibiat adi brimun ngga tibiat ta adi bidosa, yŭn ngarah dosa.