25 “Sitadŭn anŭ, anak adi pinuai jeh di teya. Darŭm ayŭh maad, ka mbŭh re sindŭk arŭn, ayŭh dingah daya biragong ka birajang.
David, nēn batur-i banang linen adŭ di kupong-i, birajang ngga situngang tungang-i ngga kibās TUHAN.
Kan TUHAN taban ata pari ka Jerusalem, anŭ mbŭh keya ka pŭmŭh!
Muji adŭn-I ngga tanda; mbak gendang ka kachapi ngga muji Ayŭh.
Muji meh Ayŭh ngga gendang ka tanda. Muji Ayŭh ngga kachapi ka tirari.
Kaam mbŭh nukar pinyusah ku ngga tanda pinyipawŭn; Kaam mbŭh kadi pinyusah ku ka kirurung aku ngga pawŭn.
Nabi Miriam, kaka dayung Aaron, tambit tamburin, ka sopŭrŭg dayung tunda ayŭh mambak tamburin ka bitanda.
Ayŭh natu tika yŭn susah ka tika yŭn gaŭn, tika yŭn muās ka tika yŭn bitanda,
Aku re pari pijog angān. Angān re pari tambit tamburin ngan ka birajang ngga gaŭn.
Amai anak ku ati mbŭh kabŭs, pak madin ayŭh udip; ayŭh mbŭh manyap, pak madin ayŭh dog dapŭd.’ Ka gawai ngara piguru.
Jadi ayŭh bagan ndi naan daya-gaji ka siken, ‘Ani anŭ?’
Ngara mbŭh keya ka anak-anya adi guru di passar. Ndi tibaran nyirais nang di tibaran anŭ ndi, ‘Kieh main ragu sawan yŭn ngan, pak angān dŭh an bitanda! Kieh nang ragu puās, pak angān abah muās!’