19 Ripas anŭ aku re nang di adŭp ku, kuu bituah! Kuu mbŭh biyŭn sopŭrŭg kayuh kana sadang yŭn guna adŭp mu bisawa sawa. Dŭh tia susah, pak man, nok, ka pirami adŭp mu!’
Angān adi babŭ mara, pimunos adŭp ngan ngga udip mara ngan. Nyipawŭn adŭp ngan darŭm angān gibabŭ mara. Ndai kayuh adi angān raan, ka tunda pinyiraan atin ngan. Pak ingat Tapa re tingga arap kana ngan di barang kraja pingandai ngan.
Pingandai manusia adi siabo kana inŭh man ka nok ka pimunos adŭp nŭh ngga kayuh adi mbŭh nŭŭh dapŭd. Pak, aku rada ndŭg ka kayuh ati gŭh mandŭg so Tapa.
Ati inŭh kayuh re ku ndai,’ ayŭh nang di adŭp-i; ‘Aku re natas sigara panggau ku ka pijog adi rabis bās, di yŭn ku bisa nyikŭn gandom samŭn sopŭrŭg buat-rata ku.
Kambŭi aku birawan ngga “dāng dāng ganas” di Ephesus batur so ka pinyiraan manusia, ani utung-i di aku? Pak kambŭi daya adi mbŭh kabŭs dŭh dog pakat udip bauh, agi garang pinganang sakati, “Ja ata man nok, amai sipagi ata re kabŭs.”
Pinŭbŭn pimudip daya adi mun anŭ taŭn-i di neraka, sabab tapa ngara inŭh pŭrŭng adŭp ngara. Ngara mingangŭn di kayuh adi ngara patut mangŭh ngarun, buang bipikir di kayuh ong adŭ.
Nakit ngajar ngara adi kaya di kayuh ong siŭn dŭh jadi gambung, pak na pingarap ngara, dŭh di kayuh adi dŭh tan tui mun pinyikaya, pak di Tapa, adi ngga pinyikana-I mbŭh nggen sopŭrŭg kayuh di ata yŭn udip sanang.
Dawŭ-i angān mbŭh sadang tui-i ndai kayuh adi daya adi dŭh puan Tapa suka ndai. Pimudip ngan taŭn-i mbŭh puno ngga kayuh adi dŭh tatu, mun pinyiripong pŭrŭng, pimabuk, bigawai ndŭg ka ndai rubi kais, nok kayuh adi bisā ndŭg ka rabis so patut; ka adi raru sipŭ-i, angān nyambah tibudo.
Nggen di ayŭh sangsara ngga pinyusah brinyam ngga bragah ka sangŭn adi-i nggen di adŭp-i. Amai ayŭh dŭh ko ko nang di adŭp-i: ‘Aku rani adi mritah! Aku dŭh dayung uban, Aku dŭh re kinyam pinyusah!’