42 Jesus nang di ngara, “Kambŭi Tapa sawŭ Sama ngan, angān rindu Aku, sabab Aku mandŭg so Tapa ka madin mbŭh agi digiti. Aku dŭh mandŭg ngga pinyiraan adŭp Ku, pak Ayŭh inŭh adi pait Aku.
TUHAN Bisa-pŭrŭg nang di bara imam, “Anak stabi di sama-i, ka urun stabi di tuan-i. Aku ati Sama ngan, mani angān dŭh stabi di Aku? Aku ati Tuan ngan, mani angān dŭh taru di Aku? Angān ngamun Aku, pak angān siken, ‘Munki kieh ngamun Kaam?’
Pinganang jadi manusia ka, puno ngga pinyirasi-mandis ngga pinyawŭ, mbŭh rŭŭ di ruang ta. Ata mbŭh kiris bragah-I; bragah adi-I kambat jadi Anak tambŭ Sama-I.
Dŭh kah kuu sabah Aku agi darŭm Sama, ka Sama agi darŭm Aku? Pinganang Ku anŭ,” Jesus nang di bara murid-I, “dŭh inŭh so adŭp Ku. Sama, adi rŭŭ darŭm Aku, inŭh adi ndai kraja-I.
Agah adi Kaam ko nggen di Aku, Aku ko nggen di ngara, ka ngara mbŭh kambat-i. Ngara puan Aku sawŭ mandŭg so Kaam, ka ngara sabah Kaam sawŭ adi bada Aku mandŭg.
“Dŭh,” Jesus nam, “sunggu Aku bisaksi yŭn adŭp Ku, kayuh adi Aku nang agi sawŭ, sabab Aku puan so ki Aku mandŭg ka kamaki Aku re di. Angān dŭh puan so ki Aku mandŭg puan kah kamaki Aku re di.
Ata puan Anak Tapa mbŭh mandŭg ka mbŭh nggen di ata pinyimirati, isa ata puan Tapa adi sawŭ. Ata udip ndi ngga Tapa adi sawŭ, amai ata udip ndi ngga Anak-I Jesus Kristus. Ati inŭh Tapa adi sawŭ, ka ati inŭh udip adi sawŭ adi tan adu adu.