“Ati dŭh har mu,” raja nang di Abishai ka di jurud-i Joab. “Kambŭi ayŭh mangu aku sabab TUHAN bada ayŭh ndai simŭnŭ, mating daya biyŭn kuasa re siken mani ayŭh ndai simŭnŭ?”
“Angān dŭh puan kayuh adi angān mite,” Jesus nang di ngara duwŭh madis. “Bisa kah angān nok so makuk jera-birasa adi Aku re nok?” “Kieh bisa,” ngara nam.
Ayŭh panu mua juan-i, mŭŭb di tana, ka simayang, “Sama Ku, kambŭi bisa, kadi makuk jera-birasa ati so Aku! Sunggu mŭnŭ dŭhnyah nurut pinyiraan Ku, pak ndai adŭ pinyiraan Mai.”
“Sama! Kaam mbŭh nggen ngara di Aku, ka Aku raan ngara agi ngga Aku di yŭn Ku rŭŭ, isa ngara bisa kiris bragah Ku, bragah adi Kaam mbŭh nggen di Aku; amai Kaam mbŭh rindu Aku sibayuh ong jadi.
Jesus nam, “Pinyipritah Ku dŭh tung ong ati; kambŭi pinyipritah Ku tung ong ati, bara pinunda Ku bisa makat birawan siŭn Aku dŭh dog nyerah ka darŭm tangan bara Pinguasa Jahudi. Dŭh, pinyipritah Ku dŭh di ong ati!”
“Dŭhnyah tama Aku,” Jesus nang di ayŭh, “sabab Aku gibayuh maad ka Sama. Pak di ka bara jurud Ku ka kidaan di ngara Aku re pari ka Ayŭh adi Sama Ku ka adi Sama ngara, Tapa Ku ka Tapa ngara.”
Sinyata adi kieh pakai ngga birawan dŭh-i sinyata ong pak sinyata adi bikuasa so Tapa, adi kieh bisa pakai ngga nyirubuh kuta. Kieh pirarap karit adi dŭh sawŭ;
Ja ata adu adu nyigura ka Jesus, di yŭn pinyabah ta bisangan so sibungas-i ndŭg sikasŭn-i. Ayŭh dŭh arah da rigang! Pak, sabab pinyigaŭn adi kajŭn Ayŭh, Ayŭh dŭh kira mangŭh kabŭs di atuh rigang, ka madin Ayŭh mbŭh guru tura ka tauh takta Tapa.