Kan Jesus mbŭh mŭrŭt ka darŭm arŭn, ngara duwŭh adi karak anŭ tudu Ayŭh, ka-I siken ngara, “Sabah ngan kah Aku tungang pibua angān?” “Sabah Tuan!” ngara nam.
Dŭh kah kuu sabah Aku agi darŭm Sama, ka Sama agi darŭm Aku? Pinganang Ku anŭ,” Jesus nang di bara murid-I, “dŭh inŭh so adŭp Ku. Sama, adi rŭŭ darŭm Aku, inŭh adi ndai kraja-I.
pak ngara adi nok piin adi Aku nggen, asŭng-i dŭh re tia badŭh. Piin adi Aku nggen di ngara agi keya ka atak piin adi nggen udip, ka adi nggen udip adi sawŭ adi tan adu adu.”
“Aku kidaan di angān kayuh adi sawŭ: daya adi dingah pinganang Ku ka sabah di Ayŭh adi pait Aku biyŭn udip adi sawŭ adi tan adu adu. Ngara dŭh re dog ukum, pak mbŭh ruah so pinyikabŭs nuju udip anŭ.
Amai kambŭi angān udip nunda ka pinyiraan tibiat manusia, angān re kabŭs; pak kambŭi ngga Roh Kudus angān siŭ pingandai ngan adi bidosa, angān re udip.