16 Pak, TUHAN, aku bŭn ngasu Kaam taban pinyirusag ka ngara; Aku dŭh mite tika pinyusah yŭn ngara. TUHAN, Kaam puan kayuh anŭ; Kaam puan kayuh adi aku nang.
Pak, TUHAN, Kaam puan aku; Kaam kiris pingandai ku, ka munki masam aku rindu Kaam. Tarik ngara adi arap anŭ ngga bu mun biri adi re dog siŭ; nguan ngara ndŭg tika adi ngga ngara dog ninong.
Kambŭi angān abah dingah, Aku re sien darŭm bisukan sabab uap-sambuh ngan; Aku re nyisakuk sien, ka randang batŭh ku re pripasog ruah sabab daya TUHAN mbŭh dog taban ngga bu jadi daya-takap.
Komŭnŭ aku nang, “TUHAN, Kaam mirati sopŭrŭg-i. Ingat aku ka turung aku. Bada aku maras dendam di ngara adi kisiis aku. Dŭhnyah paŭh dŭdŭt ngga ngara, te ngara dapŭd siŭ aku rai-i. Ingat, yŭn kana adŭn Mai inŭh aku dog pimangŭh.
Patut kah pinyikana dog maras ngga kayuh adi arap? Ngara mbŭh kareh rubang isa aku rabu ka darŭm-i. Ingat munki aku mandŭg ka Kaam ka minyu ngarun ngara, isa Kaam dŭh ngukum ngara darŭm baji Mai.
TUHAN, Kaam mbŭh nipu aku, ka aku mbŭh dog nipu. Kaam bake so aku, ka Kaam mbŭh ngarah aku. Barang naan daya nyirimbe aku; ngara tawŭh aku sandu singarŭm.
Pak kan aku nang, “Aku re kambŭt TUHAN ka dŭh re tia minyu ngga adŭn-I,” pinganang Mai jadi keya ka apui bijagu darŭm aku. Aku suba ngga situngang ku nyijŭn-i, pak dŭh tungang.
Kasi ka ubak ku keya ka prigi adi puno ngga piin, ka batŭh ku keya ka sumbur adi mirasit piin-i, isa aku bisa sien sandu ngga singarŭm yŭn daya ku adi mbŭh dog siŭ.
Kieh ngangŭn pikir-kira atin ami mbŭh kiren nang pimudip ami di ong ati, ka rabis-i gaya pimudip ami ngga angān, mbŭh dog nguasa atin adi dŭh an miman kayuh ngga atin bisig so Tapa buang ngga atin tŭnggŭn, so ka kuasa pinyirasi-mandis Tapa ka dŭh so ka pinyibijak manusia.
Kieh dŭh mun daya bŭkŭn, bijaja ngga Agah Kana so Tapa ka bada-i mun kayuh adi dŭh brega; pak sabab Tapa mbŭh pait kieh, kieh minyu ngga atin tŭnggŭn di sirung jawin-I, nimun bara urun Kristus.