Asi adi mbŭh maad mūn shorga? Asi adi mbŭh ngagŭm sabak? Puan kah marut piin ngga banang? Puan kah natu baat baat ong? Asi dŭn-i, ka asi anak-i? Dŭh patut kuu dŭh puan!
Ngapŭi so madin, mating tŭngŭn kayuh, bait adi biyŭn sukup piin, re bigatung mun anŭ dinge puan kah re bada tijuk-i ndŭg abun. Sopŭrŭg-i re kabŭs mun manusia saja, adi taŭn re di ka ong daya adi mbŭh kabŭs.”
“Dŭhnyah tama Aku,” Jesus nang di ayŭh, “sabab Aku gibayuh maad ka Sama. Pak di ka bara jurud Ku ka kidaan di ngara Aku re pari ka Ayŭh adi Sama Ku ka adi Sama ngara, Tapa Ku ka Tapa ngara.”
Aku ati ruti adi nggen udip adi mūn so shorga. Kambŭi angān man ruti ati, angān re udip adu adu. Ruti adi Aku nggen di angān inŭh pŭrŭng adŭp Ku; Aku nggen-i isa sopŭrŭg daya di ong dapŭd udip.”
“Dŭh,” Jesus nam, “sunggu Aku bisaksi yŭn adŭp Ku, kayuh adi Aku nang agi sawŭ, sabab Aku puan so ki Aku mandŭg ka kamaki Aku re di. Angān dŭh puan so ki Aku mandŭg puan kah kamaki Aku re di.
Pak ata mbŭh kiris Jesus, adi ko nyitiro dog bada rapat so bara malaikat, isa so pinyirasi-mandis Tapa Ayŭh patut kabŭs yŭn sopŭrŭg daya. Madin ata kiris Ayŭh dog nggen makota bragah ngga stabi sabab jera-birasa pinyikabŭs adi-I ko kinyam.