TUHAN nang, “Ngara ati nang adŭp-i nyambah aku, pak pinganang ngara au-tarun, ka atin ngara di tarun bŭkŭn. Adat ngara kaŭs-i atur ngga pingandai adat adŭ, adi ngara ingat.
Raja re nyibireu tapa tayung babuk-i, ka simŭnŭ gŭh ngga tapa adi bara dayung rindu. Ayŭh taŭn re nyibireu sopŭrŭg tapa, sabab ayŭh pikir adŭp-i bās dŭ so ngara.
Dŭhnyah gruwŭn pinguman adi bisa bangŭs, pak gruwŭn pinguman adi nggen udip adi sawŭ adi tan adu adu. Anŭ inŭh pinguman adi Anak Manusia nggen di angān, sabab Tapa adi Sama, mbŭh nggen di Ayŭh hak ngga ndai simŭnŭ.”
Adi bŭkŭn agi re nang, “Pinguman yŭn tain, ka tain yŭn pinguman.” Sawŭ; pak Tapa re pirabur soduwŭh-i. Pŭrŭng manusia dŭh-i yŭn pimudip adi dŭh tatu darŭm pingandai kais, pak ngga ndai pinyiraan Tuhan; ka Tuhan inŭh adi nggen di pŭrŭng kayuh adi-i biguna.
Pak bara gurū kadong anŭ adi ndai kayuh nunda ka asŭng-i, mbŭh mun dāng mangah dog biranak yŭn dog nakap ka dog siŭ. Ngara matah buang ngamun tadŭ kayuh adi ngara dŭh mirati. Ngara re dog pirabur mun dāng tarun,