Dayung anŭ nang, “Tuan Raja, turung bidua ka TUHAN adi Tapa mai, isa jurud madis ku adi an maras dendam yŭn anak ku adi dog siŭ dŭh ndai sarah adi rabis arap, anŭ inŭh siŭ anak ku anŭ ndi.” “Aku bijanji ngga adŭn TUHAN adi udip,” David nam, “anak mu dŭh re mani mani.”
Ayŭh nang di raja, “Mani kaam ndai sarah adi mun anŭ di tunduh daya Tapa? Kaam dŭh bada anak dari adŭp mai mari ripas ko dog taran ka tarun tana bangsa bŭkŭn, ka kaam mbŭh nunggu adŭp mai ngga pinganang adi adŭp mai mbŭh piruah tejah.
“TUHAN, kambŭi aku minyu pasar har ku ngga Kaam, Kaam taŭn marar batur. Pak aku dŭh siŭn dŭh siken Kaam pasar har pinyitŭnggŭn. Mani daya ginaka mujur darŭm pimudip-i? Mani daya adi dŭh tŭnggŭn atin-i manang?