Komŭnŭ aku nang, “TUHAN, Kaam mirati sopŭrŭg-i. Ingat aku ka turung aku. Bada aku maras dendam di ngara adi kisiis aku. Dŭhnyah paŭh dŭdŭt ngga ngara, te ngara dapŭd siŭ aku rai-i. Ingat, yŭn kana adŭn Mai inŭh aku dog pimangŭh.
Amai kambŭi angān an nyiramat asŭng ngan, angān re kinanyap-i; pak kambŭi angān kinanyap asŭng ngan sitagar Aku, angān re dapŭd udip adi sawŭ adi tan adu adu.
Ka barang naan daya adi tingge ramin arŭn puan kah jurud dari, puan kah jurud dayung, puan kah sama, puan kah sindŭ, puan kah anak, puan kah ŭmŭh sitagar Aku, re trima siratus rupet kayuh adi ko dog tingge, buang trima udip adi sawŭ adi tan adu adu.
“Sawŭ,” Jesus nang di ngara, “pak Aku nang di angān, ngara adi tingge ramin arŭn-i, bait-i jurud-i puan kah sindŭ-i, puan kah sama-i, puan kah anak-i, puan kah teya-i sitagar Aku ka sitagar Agah Kana,
Amai asi asi adi raan nyiramat asŭng adŭp-i re kinanyap udip adi sawŭ adi tan adu adu; pak asi asi adi kinanyap asŭng-i sitagar Aku ka sitagar Agah Kana re nyiramat-i.
Munos asŭng ku ngga pinyiramah, ngga bakit so daya, ngga kraja-jera, ngga pinyikisiis, ka ngga pinyusah amai Kristus. Amai di tika aku ramah, di tika anŭ gŭh aku dapŭd pinyibake so Kristus.
Sanang inŭh ngara adi tŭtŭd darŭm ngara dog suba, sabab kan ngara manang ngarah pisuba anŭ, ngara re kambat upah-i, anŭ inŭh udip adi sawŭ adi Tapa mbŭh bijanji an nggen di sinadan daya adi rindu di Ayŭh.
Mun anŭ gŭh Sarah; ayŭh dingah pinganang Abraham ka kadŭn ayŭh tuan-i. Madin angān mbŭh bara anak dayung Sarah kambŭi angān ndai pingandai kana ka dŭh taru di tadŭ kayuh.