2 मिनु मेकोमी “सहर कामी निसाफ पाइब का बाक्माक्त। मेको सुइ नु महिंब बाक्माक्त। परमप्रभु यावे कली ममिम्थु, मुर आन लोव़ यो मनेंथु, आ थुंमी मार पिमे में ला पाइबाक्माक्त।
ठीक पाइब मुरुम प्रुङग आन कली दोपा ठीक पचा, दे तुइक्नीम। तन्न परमप्रभु यावे आ अरेशो मटीबपुकीमी मारेइ मरुप्नीम।
ठेयब लां श्येत्थ दुम्शो बाक्नीम। मुर मेको लांम मगाक्नीम। गारपाइक्तीक लोव़ क्याम्सीशो बाक्ब। सांकछीपुकी महिक्सीब दुम्शो बाक्नीम। आन कसम जशो जाम्त। आन पचा माल्शो गेय मपाइनीम।
मेको सहरमी आ वोंइश बेक्शो मीश मुर का बाक्माक्त। मेको मीश मुर मेको निसाफ पाइब आ बाक्तीके जाक्ना जाक्न ‘आं कली दोस गेब आन कली सजाइ गेशा, आं कली ग्रापाइय्यीनी’ देंबाक्माक्त।
शुश नाक्ती सम्म निसाफ पाइबमी मेको कली आ पुंइशो मगेवा बाक्त।
मिनु नोले ‘मार पङ? मुल आं दाक्शो तौ कली सोइक्नुङ। मेको कली तशा मान पाइनीमी कों?’ दे मिम्ता बाक्त। मिनु आ तौ कली सोइक्ता बाक्त।
एको रागी ङा इं आफोमी इं कली तुप्तेक्म हना यो, मेको आन कली मान पा आन लोव़ टीतय। मिनु गेना हना यो आ नु काथा बाक्चा कली स्वर्ग ङा आफ आ देंशो टिचा ममाल्नया ङा?