17 जोबै बैल़खै हौ, तौ सै बारौ चैलो कै साथै तैसी घोरो दा ओऊवा।
17 जबे संद पढ़ी, तअ प्रभू यीशू मसीया आप्णें तिनू चैले आरी तेथै आऐ।
दो चैलै निकल़ैयो नोगरो दै आए औरौ जैशैखै तैणै तिनुखै बौल़ै राए थियु, तैशैखैई पोऊ, औरौ तिनुऐ फसह का खाणा तैयार कौरा।
जोबै तिनुऐ बौठैबा खाणौ खाए लो थियु, तौ यीशुए बौल़ौ, “हांव तुऔं कैंई साचौ बुलू कै तुऔं मुंजीदा ऐक, जैणै मैरै साथै खाणौ-खाए लो, मुखै थोम्बाला।”
जोबै सौमय ओऊवा, तौ यीशु बारौ चोणेयौंदे चैलै कै साथै खाणौ खांदा बोठा।
हांव तोंवारै बारै मुंजी किछै ना बुलू: जिनु मोऐं चोणे राए, तिनु हांव जाणुए। पौरौ ऐजौ इथकारिए हौंव ताकि पवित्र शास्त्र दो जू लैखै राए सैजौ पूरु हौंव, ‘जियौं थाली दो खाणौ खोऊ तियौं थाली कै बीनै।’