14 आप्णे सताँणों वाल़े खे आशिर्बाद दियो; सिर्फ आशिर्बाद परह् श्राँप-फींटकारा ने दिऐ।
14 आपणै सोताणो वाल़ै कै आशीष दैव; आशीष दैव शराप ना दैव।
परह् हाँव तुँओं खे बुलू, के आप्णें बऐरी शो पियार थुऐं, अरह् आप्णे सताँणें वाल़े खे प्रार्थना करह्,
(प्रभू यीशू ऐ बुलो, “हे परंम-पिता! ईन खे माँफ करे, किन्देंखे के ऐ ने जाँण्दें के ईन्ऐं का करी लो।”) अरह् तिन्ऐं “पार्ची पाऐयों प्रभू यीशू के खोट्णों आपु मुँझी बाँडी पाऐ।”
अरह् जुण्जा तुओं खे श्राप-फिट्कारा दियों; तैस्खे तुऐं आशिर्बाद दियों। अरह् जुण्जा तुँओं आरी बुराबरताव करह्, तैस्खे तुऐ प्रार्थना करह्।
तबे: से घुडकुँणिऐं बंईठा, अरह् तेने जुराल़ी लेरंह् मारियों बुलो, “हे प्रभू! ऐजा पाप ईन्दा ने लाऐ!” अरह् ऐजो बुलियों तेने प्राण छुड़ी दित्ते; अरह् सेजा शाऊल भे तेस्के माँर्णो दा संह्ऐम्त्त थिया।
बुराई शे ने हारे, परह् भलाई शी बुराऐ जींत्ती पाव।
सकन्नै रूऐ! कुँऐं कोसी आरी बुराई के बद्ल़े बुराऐ ने करह्; परह् सदा भलाई की ताक दे रंह्, आपस मुझी अरह् बादे आरी भलाई की ही कोशिष करे।
हे मेरे प्यारे भाऐ, बंईणों, ऐकी ही ज़ात्ति-मुँह शा अमाँरे आशिर्बाद, अरह् श्राँप-फींटकारा दुईनें नींक्ल़ो! ऐजो आँमों खे गलत असो!
बुराई के बद्ल़े बुराई ने करे, अरह् ना गाल़ी के बद्ल़े गाल़ी दिऐ; परह् गाल़ी के बद्ल़े आशिर्बाद दिऐ, किन्देंखे के तुँऐं आशिर्बाद के हंकदार हंणों खे बय्दी थुऐ।