36 कदी ऐशो ने हऐयों चैईं, के से ऐकदम अचाँणक आऐयों तुँओं नींज़ौ दे सुत्ती दे:ख्ला।
36 ऐशैखै ना हौंव सै एकदम आयौ तुऔं सौबी खै गैहरी निंदो दै सौतेयौंदै पांव।
जबे दुह्ले के आँणों दी देर हंऐ, तअ तिनू सोभी के ऊँगाई लागी, अरह् से सुत्ती गई।
जबे प्रभू यीशू मसीया तेथै पाछू आऐ, तअ चैले सुत्तें अंदे दे:खियों, पतरस खे बुलो, “ओ शमौन, तू सुत्ती रूवा? कियों तू ऐक घाण्टा भे बीऊँजी रंऐ ने सकी!
तबे हजो पाछू आऐयो प्रभू यीशू मसीया ऐ सेजे आप्णें चैले हजो भे सुत्तें अंदे दे:खे, से घहरशाऐ रूऐ थिऐ, तबे तिनू चैले के ऐजी बैसम्झी गऐ, के प्रभू खे का जबाब दियों।
“ईन्देंखे आप्णें बारे दे च़ौक्क्ष रूऐ, जू कद्दी ऐशो ने हऐयों; के तुऐ भोग-बिलास दे, अरह् नाँशे दे, अरह् संईसारी की चींन्त्ता-फीकर शा तुवाँरा मंन कुठूर हऐ ज़ाँव; अरह् सेजे देसो फाषी के जिऐ अंचाँण्क तुओं गाशी अब्ल़ी बंणियों आँव।
तबे प्रभू यीशू प्रार्थना शे ऊबे बीऊँजे, अरह् आप्णे चैले कैई पाछू आऐं, अरह् तिन्ऐ का देखों, के तिन के चैले खह्ड़ियों सुत्ती गुऐ थिऐ।
अरह् जुण्जो देखियों पर्गट हों, से आपु भे त्तेज-प्रकाश बंणों, ईदेखे पबित्-ग्रन्थों दो लिखी थुओं: के “हे सुतणों वाल़े, नींज़ो शे ऊबे बिऊँजो, अरह् मँरे अंदे मुझ्शे ऊबे जियों, मसीया का त्तेज-प्रकाश तुँओं गाशी चंम्मकोदा लागा।”