6 ऐजो शुणियों चैले बैजाऐ डरो के आग मुँहईऐं उट्मूल़े खे पढे़।
6 चैलै इथु शौणैबा मुँह कै ढौबौशै धैनै रिड़ै औरौ बौहितै डौरे गौवै।
तेने बुली ही लों थियों, के ऐक ओज्ल़े बांद्ल़े तिनू मैठी दिते, अरह् तेसी बाद्ल़ो मुँझ्शी ऐक धाव पड़ी: “ऐजा मेरा प्यारा बैटा असो, जेस्छ़ा हाँव खुशी असो: ऐस्की शुणों।”
प्रभू यीशू ऐ नंजीक आऐयों तिनू छूऐयों, बुलो, “ऊबे बीऊँजो! डरे ने!”
तबे हाँव धनियों पड़ा, अरह् ऐजी धाव शुँणाँई पड़ी ‘हे शाऊल-हे शाऊल, तू मुँह कैई सताँऐ?’
अरह् तबे आँमें बादे झोणें ऊदे धनियों पढे़, अरह् तबे मुँऐ इब्रानी भाषा दी, ऐक ऐजी धाव शुँणीं, ‘हे शाऊल! हे शाऊल! तू मुँह कैई सताऐ? पूईन्ने गाशी लात्तै लाँणी कठीण असो।’
तअ जबे आँमें तिनकी गईलो पबित्र धारंह् गाशी थिऐ, अरह् स्वर्गो शी ऐजी धाव पड़्दे शुणी।