Biblia Todo Logo
အွန်လိုင်း သမ္မာကျမ်းစာ

- ကြော်ငြာတွေ -




यूहन्ना 14:26 - Sirmouri

26 परह् ‘मद्त्तगार’ मतल्व पबित्र-आत्त्मा, जियों बाबा मेरे नाँव शी डेयाल़्दा; से तुँओं कैई शी बादी सब-कुछ़ बातो शिखाली, अरह् जुण्जो किऐ मुँऐं तुओं कैई बुली थो, सेजो से तुओं कैई शो चींत्ते-मंने कराली।

အခန်းကိုကြည့်ပါ။ ကော်ပီ

सिरमौरी नौवाँ नियम

26 पौरौ हौंसला दैणौवाल़ा, यानी पवित्र आत्मा जैसी पिता मैरै नांव शै भेजला, सै तुऔं सौबै बातौ शिखाला, औरौ जू किछै मोऐं तुऔं बौल़ै राए, सै सौबै तुऔं याद कौरांदा।”

အခန်းကိုကြည့်ပါ။ ကော်ပီ




यूहन्ना 14:26
75 ပူးပေါင်းရင်းမြစ်များ  

प्रभू यीशू मसीया का जन्म ऐशा दाँई हुआ, के जबे तिनकी माँ मरियम के सगाऐ यूसुफ के गईलो हऐ गऐ, तअ तिनके मिल़्णों शी आगे ही मरियम पबित्र-आत्त्मा की शक्त्ति शी पेट्भारी हऐ गऐ थी।


जबे से ईनू बातो की सोंच दा ही थिया, तबे प्रभू का दूत्त तेस्के सुईंणें दे:खिया, अरह् तेने बुलो, “हे, यूसुफ! दाऊद की अलाद, तू आप्णी मंगेतर मरियम आप्णें कागी आँण्णों शा डरे ने, किन्देखे के जुण्जों तियाँरे गर्ब दो असो, से पबित्र-आत्त्मा की शक्त्ति शो असो।


ईन्देंखे तुँऐं ज़ाओं, अरह् बादी संईसारी दे ज़ाऐयों गऐर यहूदी के लोग मेरे चैले बंणाँव; अरह् तिनको पिता, पुत्र, अरह् पबित्र-आत्त्मा के नाँव शो नहाँण-नुहाँव,


“हाँव तअ पाँणी लई तुवाँरे मंन बद्ल़्णों खे नहाँण-नूहाँऊ, परह् जू मुँह पाछी आँणों वाल़ा असो, से मुँह शा शक्त्तिमाँन असो; हाँव तेस्के जूत्ते के त्तंष्में खुल्णों ज़ुगा भे आथी ने। से तुवाँरो पबित्र-आत्त्मा अरह् आगी लई नहाँण कराँदा।


परह् राजा दाऊद ऐ, पबित्र-आत्त्मा, दो मंगन हऐयों बुलो थियो: ‘प्रभू ऐ, मेरे प्रभू शो बुलो, मेरे सोऐं ढबे बऐठी ज़ा; जबे तोड़ी के हाँव तेरे बऐरी, तेरी लातो थाँई, के तेरे अधींन ने करी देऊँबा।’


जबे से तुँओं नींऐयों ओकी कैई देले, तअ फिकर ने करे, के ऐबे आँमें का बुल्बे, परह् जुण्जो किऐ तुँओं तेख्णी बुल्णों पड़लों सेजो ही बुले, किन्देंखे के बुल्णों वाल़े तुँऐं ने परह् पबित्र-आत्त्मा हंदी।


किन्देंखे के सेजा बालक प्रभू की नंजरी दा बड़ा माँना ज़ादा, से दाख्ह-अंगूरोह् का रंस अरह् सूर कंद्दी ने पींदी, परह् से माँ, की कुँखीं शा ही पबित्र-आत्त्मा शा भरा अंदा हंदा।


स्वर्गदूत्त ऐ तियोंखे जबाब दिता, “पबित्र-आत्त्मा ताँव गाशी ऊतर्दे, अरह् (परंम-पिता पंणमिश्वर) के शक्त्ति ताँव गाशी छया कर्दे, ईन्देखे के सेजा बालक जू पय्दा हंणो वाल़ा असो, से पबित्र हंदा; तेस्खे पणमिश्वर का बैटा बुल्दा।


जैई तिऐं इलीशिबा ऐ मरियम के नमंष्कार शुणीं, तेई तियारे पैटो दो नहाँन्ड़िया छाटियो; अरह् इलीशिबा तेख्णी पबित्र-आत्त्मा के शक्त्ति लई भरपूर हऐ गऐ।


अरह् तेसी बालक का बाबा ज़कर्याह पबित्र-आत्त्मा के शक्त्ति लई भरपूर हुआ, अरह् बरंम्बाणीं करदा लागा:


बुरे हंणों गाशी भे जे तुऐं आप्णे नहाँन्ड़िया खे आच्छ़ी चींजो देणी जाणों, तअ तबे कियों रे, तुवाँरा स्वर्गो का बाबा आप्णें माँगणों वाल़े खे पबित्र-आत्त्मा कैई ने देंदा?”


अरह् दे:खो, यरूशलेम दा ऐक शमौन नाँव का आदमी थिया, अरह् सेजा आदमी धर्मी अरह् भगत्त थिया; अरह् इस्राएल के शाँण्त्ति की बाट जुओं थिया, अरह् पबित्र-आत्त्मा तेस्दे समाँऐ अंदी थी।


देखो, मेरे पंरम-पिता ऐं जुण्जा बाय्दा करी थुवा, अरह् सेजा बाय्दा हाँव तुओं खे डेयाल़ूबा; ईन्देंखे जाँव तोड़ी तुऐ स्वर्गों शी भेटी गंई शक्त्ति लई भर-पुर ने हंऐ ज़ाँव, ताँव तोड़ी तुऐं ऐसी ही नंगर दे ठहरे अंदे रूऐ।


अरह् पबित्र-आत्त्मा देह्-शरीर धार्ण करियों कबुतर जैष्णी ऊड़ाऐयों तिन गाशी आऐ, अरह् ऐजी अकाष्वाँणी हऐ, “तू मेरा लाड़कू बैटा असो, हाँव ताँव शा खुशी असो।”


हाँव भे तिनू पंह्छ़्याँणू ने थिया, परह् पंण्मिश्वर जिन्ऐं मुँह पाँणी लई नहाँण-कराँदा डेयाल़ी थुवा, तिन्ऐं ही मुँह कैई ऐजो बुलों; के ‘जेस गाशी तू पंण्मिश्वर की आत्त्मा ऊँदी ऊत्तर्दे, अरह् ठहर्दे देख्ला, सेजा ही सोभी कैई शो पबित्र-आत्त्मा को नहाँण-कराला।’


तिनके चैले तेख्णों तअ ऐजो संह्म्झी ने रंई थी, परह् जबे प्रभू यीशू के बड़ियाऐ हंदे देखी, तअ तिनके ऐजो सब च़ीत्ते आव; के पबित्र-ग्रन्थों दो ऐजो सब-कुछ़ तिन हीं के बारे दो लिखो गुओं थियों; अरह् लोगो की तियों बड़ी भीड़ ऐ सब-कुछ़ बचन के मुँताबिक ही कोरो थियों।


हाँव बाबा कैई ऐजी अरज़ करूबा, अरह् से तुँओं खे ऐक मदत्तगार देला, जुण्जा संदा काल तोड़ी तुवाँरी गईलो रंह्ला।


“तुवाँरी गंईलो रंह्ऐयों, मुँऐ ऐजी साच्ची बातो तुओं कैई आगे ही बुली थंई।


“परह् जबे सेजा मद्त्तगार मंतल्व सच्चाई की आत्त्मा आली, जियों हाँव तुओं खे बाबा कैई शी डेयाल़ूबा; तअ से मेरे बारे दी गुवाऐ-शाज़्त्त देली;


तबे भे संच्चाऐ तअ ऐजी असो, के मेरो ज़ाँणों तुवाँरी ताँईऐ फ़ाय्देंबंन्द असो; किन्देंखे के जे हाँव ने ज़ाँऊँबा, तअ सेजा मंद्त्तगार मतल्व पबित्र-आत्त्माँ तुओं कैई ने आँदी; परह् जे हाँव ज़ाँऊबा, तअ हाँव तेसी पबित्र-आत्त्मा तुँओं कैई डेयाल़ी देऊँबा।


ईन्देंखे जबे प्रभू यीशू मँरे अँदे मुँझ्शे पाछ़ू ऊबे जीऊँदें हुऐ, तअ तिनके चैले के सेजी बात चींत्ते आऐ; के प्रभू यीशू ऐ ऐजो आगे ही बुलो थियो, अरह् तबे तिनके पबित्र-ग्रन्थों अरह् प्रभू यीशू के तिनू बचन गाशी बिश्वाष हुवा।


ऐजो बुलियों प्रभू यीशू ऐ तिन गाशी फुक माँरी, अरह् तिन्खे बुलो, “पबित्र-आत्त्मा धारण करह्!


ऋषियों ऐ पबित्र-ग्रन्थों दो लिखी थो, के सेजे लोग बादे पंण्मिश्वर कैई शी शिक्क्षा पाँदे; जेने कुँणिऐं बाबा कैई शो शुँणी अरह् शिखी थो, से मुँह कैई आँदा।


प्रभू यीशू ऐ ऐजी बातो तियों पबित्र-आत्त्मा के बारे दी बुली, जुण्जी पबित्र-आत्त्मा तिन दा बिश्वाष कर्णों वाल़े खे भेट्दे थी; परह् तेसी बख्त्तो तोड़ी सेजी पबित्र-आत्त्मा धर्ती गाशी ने आऐ रंई थी, किन्देंखे के प्रभू यीशू हेभी तोड़ी आप्णी बड़ियाई दे ने पंह्ऊँची रंई थी।


जेसी देसे प्रभू यीशू स्वर्गो दे ऊबे थागे गुऐ, तिन्दे शे आगे प्रभू यीशू ऐ आप्णें खास-चैले खे; जिनू तिन्ऐ आपु च़ूणी-छाँटी थुऐ थिऐ, तिनखे पबित्र-आत्त्मा के जाँणें अज्ञाँ दिती।


ऐक देस प्रभू यीशू ऐ आप्णें खास-चैले कंट्ठै करियों, तिनखे ऐजी अज्ञाँ दिती; के “यरूशलेम नंगर ताँव तोड़ी ने छुह्ड़े; जाँव तोड़ी परंम-पिता पंण्मिश्वर का बाय्दा, जिन्दें का बंखाँण मुँऐ आगे ही करी थुवा थिया, सेजा ही बाय्दा पुरा ने हों।


पबित्र-आत्त्मा तुँओं गाशी ऊँत्रणों गाशी, तुओं खे शक्त्ति भेट्ली; अरह् तुँऐं यरूशलेम अरह् बादे यहूदिया अरह् सामरिया दे, अरह् धर्ती के आखरी कुँणें तोड़ी मेरे गुवाह-शाज़्त्त हले।”


तबे मेरे प्रभू का सेजा बचन चित्ते आया; के ‘संत्त-यूहन्ना ऐ तअ पाँणी लई नहाँण-कराव थियो, परह् तुँऐं पबित्र-आत्त्मा को नहाँण-नाहाँले।’


जबे तिनू बिश्वाषी भाऐ-बंईणी ऐं बरंत्त करियों प्रभू की आरार्धना-स्तुत्ति करी लंऐ थी; तअ तिनखे पबित्र-आत्त्मा ऐं बुलो: “मुँऐं बरनबास अरह् शाऊल खास काँम-काज़ खे बंऐदी थुऐ; ईनू दुईन्ने झ़ुणें मेरी ताँईऐ मुँखे ज़ोई करह्।”


ऐशे दाँई पबित्र-आत्त्मा के जाँणें बरनबास अरह् शाऊल सिलूकिया टापु गाशी हुटे; अरह् तेथै शे से पाँणी की जहाँज दे बंईठियों साइप्रस टापु गाशी खे चाल पड़े।


“पबित्र-आत्त्मा के अरह् अमाँरे ऐजो ठीक जाँणियों, के ऐजी सब जरूरी बातो के सुवाऐ; तुओं गाशी ओके किऐ भार-बोह्झ ने पाँव;


मंन के पर्ख्णों वाल़े, पंण्मिश्वर ऐ तिनखे भे अमाँरे जेष्णीं पबित्र-आत्त्मा देऐयों तिनकी गुवाऐ-शाज़्त्त देऐ थंऐ;


पबित्र-आत्त्मा संत्त-पौलुस, सीलास, अरह् तिमुथियुस खे आसिया ईलाके दा बचन का प्रचार कर्णो शा भाजी गुवा; ईन्देखे तिन्ऐं फ्रूगिया अरह् गलातिया ईलाके का दोंरा करा।


ऐबे से पंण्मिश्वर के सोऐं ढबै खास पद्-भार गाशी बंईठियों, अरह् पंरम-पिता कैई शी सेजी पबित्र-आत्त्मा भेटियों, जिन्दें का बाऐदा पंण्मिश्वरे ऐं आगे ही करी थुवा थिया; तियों पबित्र-आत्त्मा तिन्ऐं आँमों गाशी ऊँदी-पैरी दित्ती; जियों तुऐं आपु देंखी, अरह् शुँणीं लंऐ।


सेजे बादे लोग पबित्र-आत्त्मा शे भरे गुऐ, अरह् पबित्र-आत्त्मा के जाँणें बुल्णों के शक्त्ति शे से अपरियाँण भाषा का बरदाँन लई साँत्त-भाँत्ती भाषा बुल्दे लागे।


“तुऐं लोग आपु खे, अरह् आप्णीं बादी मंडल़ी खे संक्न्नै-च़ौक्ष रूऐ; ईन्देंखे के पबित्र-आत्त्मा ऐ तुओं खे ईयों मंडल़ी की रंख्वाल़ी का पंद्-भार देऐ थुवा, के तुऐं पंण्मिश्वर की कलीसिया के साच्चै भेंड़वाल़े बंणों; जिनू पंण्मिश्वर ऐं आप्णें बैटे के लंह्ऊँ देऐयों धारण करी थुऐ।


मुँऐ तुँओं कैई शो सब-कुछ करियों देखाओ, के कैशे दाँई मेंह्न्त्त करियों मुँऐ कंमजोर लोग सहम्भाल़े; अरह् प्रभू यीशू के बचन चींत्ते कराँणें जरूरी जाँणें, किन्देंखे के पंण्मिश्वर ऐं आपु ही बुलो; के ‘लोंणों शो देंणों भोलो असो।’”


जबे सेजे लोग जुण्जें आपु मुँझी संहमत्त ने हंई, सेजे लोग तेथै शे आगू ज़ाँदें लागे थिऐ; तअ संत्त-पौलुस ऐ तिनखे बुलो, “पबित्र-आत्त्मा ऐं ऋषी यशायाह के मुँख्ह शो तुओं लोगो के बुड़ाईकों खे ठीक ही बुलो थियो।


ईन्दें गाशी संत्त-पतरस ऐ बुलो, के “ओ हनन्याह! कियो शैतान ऐ तेरे मंन गाशी ऐत्रा हंक-अधिकार करा, के तुऐ पबित्र-आत्त्मा शो झुठो बुलो; अरह् जुण्जे जीम्मीं तुऐं बीकी तिन्दें के दाँम किम्मत्त मुँझ़्शो तुऐ किऐ धन चुप्पी आपु कैई थुओ?


“ओ, मंन के हठावणें, अरह् काँनों शे जाऐरे लोगों! तुऐं सदा ही पबित्र-आत्त्मा का बिरोध करह्, जेष्णों के तुवाँरे पुराँणिऐं भे करह् थिऐ।


तबे: स्तिफ़नुस ऐ पबित्र-आत्त्मा शा भरियों, स्वर्गों के ढबै नंजर-झ़ैठ पाऐ, अरह् पंण्मिश्वर की बड़ियाऐ अरह् पंण्मिश्वर के सुऐ ढबै खह्ड़े प्रभू यीशू भे देखे।


किन्देंखे के पंणमिश्वर को राज खाँणों-पिणों ने, परह् नियाँव, अरह् मेल-मिलाप, अरह् सेजा आँनन्द-खुशी असो, जू पबित्र-आत्त्मा शा हों।


पंणमिश्वर जू भुर्षे का दाता असो, से तुँओं खे बिश्वाष के जाँणें साँत्त-भात्ते आँनन्द अरह् शाँण्त्ति शे भरपुर करह्, जिन्दें लई पबित्र-आत्त्मा की शक्त्ति शा तुवाँरा भुर्षा शुरा-पुरा हों।


के हाँव गऐर यहूदी खे मसीया यीशू का दास बंणियों पंणमिश्वर की खुषख्बरी की सेवा याजकों जैष्णी करू; जिन्दे लई गऐर यहूदी लोग पंणमिश्वर कैईं धारण कर्णो ज़ुगी भेंट बंणी सको, अरह् पबित्र-आत्त्मा के जाँणें पंणमिश्वर खे पुरे ढंग शे पबित्र बंणों।


अरह् भूर्षें दी निराषा ने हंदी, किन्देंखे के पबित्र-आत्त्मा जू आँमों खे देऐ थऐ, तिन्दे लई पंणमिश्वर को पियार अमाँरे मंन दो पाँऐ थो।


ईन्देंखे हाँव तुँओं कैई शो चित्ते कराऊँ के जुण्जा कुँऐं पंणमिश्वर की आत्त्मा की शक्त्ति शो बुलो, से ऐजो बुली ने सक्दा के यीशू श्रापित असो! अरह् ना कुँऐं पबित्र-आत्त्मा भेटे बिना ऐजो बुली ने सक्दा के यीशू ही प्रभू असो।


कियों तुँऐं ऐजो जाँण्दे ने, के तुँवारी देह्-शरीर पबित्र-आत्त्मा की देऊँठी असो; जू तुवाँरे भितरा बास करह्, जुण्जी आत्त्मा तुँओं पंणमिश्वर कैई शी भेंटी रंऐ; अरह् ईन्दा तुवाँरा किऐ भे हंक-अधिकार ने आथी?


प्रभू यीशू की कृपा अरह् पंण्मिश्वर को पियार अरह् पबित्र-आत्त्मा की संगत्ति तुँओं सोभी आरी हंदी रंह।


पबित्रता दे, ज्ञाँन दे, सबेर दे, कृपा दे, पबित्र-आत्त्मा दे,


तुँऐं सच्चाई का बचन मतल्व आप्णी मुँक्त्ति की खुषख्बरी शुँणियों मसीया दा बिश्वाष किया अरह् तुँओं गाशी तियों पबित्र-आत्त्मा के मूँहर-छाप लागी गऐ, जिन्दे का बाय्दा तिन्ऐं करी थुवा थिया।


के अमाँरे प्रभू यीशू मसीया का पंण्मिश्वर जू शक्त्तिशाली पिता असो; से तुओं खे ज्ञाँन अरह् बखाँण के आत्त्मा दियों; जिन्दें लंई तुऐ सोत्तिखे पंण्मिश्वर आच्छ़े ढंग शा जाँणीं सको।


पंण्मिश्वर की पबित्र-आत्त्मा दु:खी ने करे, जिन्दे लई तुँओं गाशी छुट्कारे के देसो खे छाप लाऐ थई।


ईन्देंखे जू कुँऐं ईयों शिक्क्षा निकारी जाँणों, से कोसी आदमी ने, परह् तेसी पंण्मिश्वर खे निकारा जाँणों जू आप्णी पबित्र-आत्त्मा तुँओं खे दियों।


पबित्र-आत्त्मा के कारण, जिनका आँमों दा बास असो, तियों पबित्र-आत्त्मा की मंद्दत्त शी जुण्जी अंनमोंल खुष्खबरी तुओं कैई देऐ थंऐ, तिन्दें की आच्छ़ी रंख्वाल़ी करे।


तअ तिन्ऐ अमाँरी मुँक्त्ति कराऐ; अरह् ऐजो अमाँरे धर्म की काँम-काज़ के जाँणें ने, जुण्जे आँमें आपु करे, परह् तिनकी दया-रंय्म के जाँणें नुंऐं जन्म के नहाँण-नहाँणों अरह् पबित्र-आत्त्मा के जाँणें नुंऐं बणाऐं गुऐ।


अरह् पबित्र-आत्त्मा भे आँमों खे ऐजी ही गुवाऐ-शाज़्त्त दिती: किन्देंखे के तिऐ सेजो आगे ही बुली थुओं थियों।


ईन्देंके सुवाऐ पंण्मिश्वर ऐ चींह्न-चंम्त्तकार अरह् आप्णी कंई-किस्मं के अनोंख्हें काँमों के कारण: अरह् आप्णीं हिछ़या के मुँताबिक देऐ गंऐ पबित्र-आत्त्मा के तागत्त के कारण भी ईन्देंके घोष्णाँ करी थंऐ।


ईन्देंखे ठीक जेष्णाँ पबित्र-आत्त्मा का बुल्णाँ असो: के “जे तुँऐं ऐत्त्लो तिनकी धाव शुँणो,


ईन्दें लई पबित्र-आत्त्मा ऐजो ही देखाँव, के जाँव तोड़ी आगला ताँम्बू खह्ड़ा असो, ताँव-तोड़ी बैजाऐ पबित्र जागा के बाट् खुह्ली ने हंदी।


तिन कैई शो ऐजो दे:खाव गुओं थियों, के तिनू बातो का बचन का बखाँण कर्दे से आप्णी ने परह् तुँवारी सेवा करह् थिऐ। सेजी बातो स्वर्गो शी भेजी गई पबित्र-आत्त्मा के जाँणें तुँओं खे खुषख्बरी की शिक्शा देणों वाल़े के जाँणें बुली गई थी, अरह् तिनू बातो जाँण्णों खे तअ स्वर्गो के दूत भे तर्शोऐ।


किन्देंखे के कुँऐं भे बरंम्बाणीं आदमी की हिछ़या शी कोद्दी ने हंदी, परह् ऋषी जंण पबित्र-आत्त्मा की जाँणें ऊकसाऐ ज़ाँणों लई पंण्मिश्वर की ढबे शो बुलो।


परह् तुवाँरा राज-तिंलक तअ तेसी पबित्र मसीया प्रभू यीशू के जाँणें हऐ रूवा, जिन्दें के बारे दो तुऐं सुची भे ने थंई।


परह् तुवाँरा राज तिलक जुण्जा तिनके जाँणें करा गुवा, सेजा तुँओं दा पाक्का अट्ल़ रंह; अरह् तेसी राज तिलक के असर लई, ऐजो जरूरी असो, के कुँऐ तुँओं खे किऐ ओकी शिक्क्षा ने दियों; किन्देंखे के जुण्जी शिक्क्षा तुँओं खे देऐ थऐ, अरह् जुण्जो तुँओं कैई शो शिखाऐ थो; सेजो साच्चो असो, अरह् तुँऐं तियों ही शिक्क्षा के मुँताबिक मसीया दे पाके अट्ल़ रंह।


सच्चाऐ तअ ऐजी असो, के गुवाह्-शाज़्त च़ींन असो:


परह् हे प्यारों! तुँऐं आपु आप्णे आप के बैजाऐ पबित्र बिश्वाष दे बढ़्दे ज़ाव, अरह् पबित्र-आत्त्मा दे प्रार्थना कर्दे रंह्।


जिनके काँन हों, से शुँणी पाँव, के पबित्र-आत्त्मा कलीसियों खे का बुलो। जू जींत्ती ज़ाला, तेस्के ओकी मंऊँती शा घाटा ने हंदी।


ကြှနျုပျတို့နောကျလိုကျပါ:

ကြော်ငြာတွေ


ကြော်ငြာတွေ