2 तेने संत्त-यूहन्ना का भाऐ याकूब तरवारी लई काटियों माँरी दिता।
2 तैणै चोणेयौंदे चैलै यूहन्ना कै भाई याकूब कै तलवारी लैई मार दिया।
प्रभू यीशू ऐ, तिनखे बुलो, “सत्तिखे तुँऐं मेरा बेलुवा तअ पिं-पाँदें, परह् कोसी आप्णें सुऐं ढबे अरह् डेरे ढबे बंईठाल़णों का हंक-अधिकार मेरा ने आथी, ऐजो तिन्खे ही असो, जिन्खे मेरे स्वर्गो के पिता ऐ तियार करी थुवा।”
तबे जब्दी के बैटे याकूब अरह् यूहन्ना ऐ प्रभू यीशू कैई आऐयो बुलो, “हे गुरू जी! आँमें जाँणों के जुण्जो किऐ आँमें तुँओं कैई शो माँगूबे सेजो तुँऐं आँमों खे ऊँडो देंदे।”
प्रभू यीशू ऐ तिनखे बुलो, “तुँऐं ने जाँण्दे के तुँऐं का माँगी लो? सेजा दु:ख का बैलुवा पीं पाँदें, जुण्जा मेरे पींणा, अरह् तुओं दे तेसी नहाँण-नहाँणों के हिम्मत असो, ऐ जुण्जों नहाँण मेरे नहाँणों।
तिन्ऐ जबाब दिता (जरूर) प्रभू यीशू ऐ तिनखे जबाब दिता, सेजा बैलुवा जू हाँव पीऊँबा सेजा तुऐं भे पी पाँदे, किन्दें खे के तुवाँरो भे तैष्णों ही नहाँण-नुवाँईदो जैष्णों मुँह कैई शो नुहाँईदो।
तेसी: ही बख्त्ते राजा हेरोदेस ऐ कलीसिया के किऐ लोग सताँणें शुरू करे।
अरह् कुछ लोगों गाशी पंत्त्थराच़ देऐयों माँरी दिते, अरह् किऐ लोग आरे लंई च़ीरी दिते, अरह् किऐ लोग तरवारी लंई काटियों मंऊँत्ती के घाट ऊँत्तारी दिते, अरह् किऐ लोग गंरीब-कंगाल हंऐयों, अत्त्याचार, अरह् दुख्ह-त्तख्लिफ़ शे भैंड़ों, अरह् बाकरियों की बंकराली लंई मेंठियों ऊँडे-पुंडे भट्कोंदे रूऐ।