16 “होमाइ! होमाइ! हम्ब पात्ता केन् सहर, हम्बदे मल्मल्जे कोला, बैजनी मेस्ये चकिलो मल्लम् कोला होत्देबे मर्, रत्न मेस्ये मोतीयूदे सोरो ज्य क्यून्न ख्य।
होर्दे आत्माने हम्ब स्वर्गदूतदे ङैने प्लेत्देबे चैये अम्फेब चनमन क्यून्नब नेने कूदीदे। होयाने ट ङ्यी मेस्ये रूक् च्यू ख्यब परमेश्वरजे न प्वेब मीनयूदे फ्यानब चकिलो मल्लम रङ्जे रोला फ्याने टूनब मदी त्या ङैदे तङ्दे।
हम्ब मदीदे बैजनी मेस्ये चकिलो मल्लम् कोला ह्वे ख्य, मर्, बेस्से मगो पर्तेब रत्न मेस्ये मोतीयू ङूदे ह्वोदे ख्य। मेस्ये ङ्येत्या सेयू, या ङूदे चेब वेश्य कामजे अशुद्ध थोकदे फ्यानब मर्जे पील त्या ङूदे लाने टेल्न ख्य।
मेस्ये हम्ब पात्ता केन् सहर मीदे भस्सम् क्यूरेब म्यूयूङ् तङ्देबे येरे पारा पूत्दे, “हम्ब पात्ता केन् सहरप्र सूजो कम्ब सहर ख्यङ् स्व?”
होर्दे थमयूदे रङ्से-रङ्से टने धुलो पूत्देबे ङूये ङूये मेस्ये अन्सूग्देबे बीगन फाये-फाये येरे पारा पूत्दे, “होमाइ! होमाइ! हम्ब पात्ता केन् सहर, हैयाजे समुद्रने क्यू जहाज ख्यब मीयू क्वाने हम्ब सहरजे सिर्-सम्पत्तिदे फ्योबो क्यूरे ख्य। हम्ब खात्याने नाश क्यूरे ख्यङ्।