3 पन्डेयूनङ्ने कोइदे रङ्सेजे सेम्ने येरे ह्वे चीत्दे, “ङूदे परमेश्वरजे न-पून्न ख्यङ्।”
होर्दे पात्ता केन् पूस्र्यादे रङ्से कोला प्र्याङ्देबे यदे, “अम्ब मीदेब ईश्वरजे न-प्वे ख्यङ्! जेम्से ङीनने सूजो साक्षीयू चेने चैदे? नमयूदे चूजो ङूदे क्यमब ईश्वरजे न प्वेब तदे। सूजो थेप् गवाहीयूजे चै हर्जो पर्दीय?
चेनेयलो ङूदे थमयूजे पन्डेयूदेप्र दी, तर हक प्रेब मीदेप्र चीत्देबे लोम्मे ख्य।
नमयूदे ईश्वरजे न प्वेब तदे। नमयूदे च मन ख्यङ्?” होर्दे थमयू क्वादेने ङूने दोष लैदीदेबे यदे, “ङूने सेक्क पर्दीय।”
तम्दम्ने, ङ नमयूने यीय, मीयूजे पाप मेस्ये ईश्वरजे न प्वेब पोयू क्वाने क्षमा चीम्मीय,
तर पवित्र आत्माजे न प्वेब मीयूदे कलङ्बेये क्षमा प्रेस्स्ये त्वो, तर हम्ब मी कलङ्बेये अन्जेनब पाप कामजे दोषी ठर्दीय।”
चेनेयलो मीजे सेम् नङ्दे अन्ज्य मनब, वेश्य चेब, ख्वब, मी सेब, मीजे मजप्रे प्रब,
होर्दे पन्डेयू मेस्ये फरिसीयूदे लोत्दे, “परमेश्वरजे न प्वेब अम्ब सू? पाप ब परमेश्वरदे त्या क्षमा चे खूइय।”