«ئێ خوداوەند و خوداێ ئیمه، تو شایسەێ که جەڵاڵ و عزەت و هێز، پێشکەش بوده پێد، چوینکه تو گشت چشتێگ وه دی هاوردی و گشت چشتێگ وه خاست توی درسکریا و وه دی هات.»
ئمجا شنەفتم هەر درسکریاێگ که ها ناو ئاسمان و ها له بان زەوی و ها له ژێر زەوی و ها له ناو دەریا، وەگەرد هەر چی که ها ناوێانەو، ئیجوره وەتیان: «ستایش و حرمەت و جەڵاڵ و هێز، تا ئەبەد و تا ئەبەد هن تەختنشینەگه و وەرکەگه بود.»
له ناوڕاس تەختەگه و ئەو چوار گیانەوەر زنی و له ناوڕاس پیریل، وەرکێگ دیم وساوی، چمانێگ سەری بڕیاوید، هەفت گله شاخ داشت و هەفت گله چەو که هەفت روح خوەدان که کل کریاسه بان گشت زەوی.
جا وەشون ئەوه که تومارەگه گرد، ئەو چوار گیانەوەر زنی و ئەو بیس و چوار پیره له نوای وەرکەگه کەفتنه بان خاک. ئەوانه هەر کامێان چەنگێگ له دەسێانەو بی و پیاڵەێگ تەڵایی نیقەڵتوز له بوخورێگ که هەر ئەو دوعایل ئیمانداریل مەسیحەسه.
جا ئیجور بەیت تازەێگ خوەنن که وەتیاد: «توی شایسەێ گردن تومارید و شایسەێ واز کردن موریلێ، ئەڕا ئیه که سەر بڕیاێد و وەگەرد خوین خوەد ڕزگاری مەردم له هەر هوز و زوان و قەوم و ملەتێگ، ئەڕا خودا سەندی؛