27 «”وه گوچان ئاسنی حوکمه پێان کەێد؛ و ئەوانه جور کویزەێ سوفالی وردخام کەێد،“ هەر ئەوجورە که مه خوەم ئی دەسڵاته له باوگم پەێا کردمه.
باوگم گشت چشتێگ وه مه سپاردیه. هویچکەس کوڕ نیەناسێ بێجگه باوگ، هویچکەیش باوگ نیەناسێ بێجگه کوڕ و ئەوانه که کوڕ بتواێ باوگ ئەڕاێان ئاشکراێ بکێ.
جا هەر ئەوجورە که باوگم پادشایێگ وه من داس، منیش دەمەێ پێدان،
باوگه، توام ئەوانه که دایدەسه پێم له هەر کوره بوم وەگەردمەو بون، تا جەڵاڵ مه بوینن، هەر ئەو جەڵاڵێگ که دایدەسه پێم؛ چوینکه وەرجه دامەزرانن جهان دوسم داشتی.
ئەو ژنه کوڕێگ هاورده دنیا، کوڕێگ که باێه وەگەرد گوچان ئاسنی وه مل گشت ملەتیل حوکم بکێ. وەلێ مناڵەگەێ قەپانیاد و بڕیاده ئەڕا لاێ خودا و تەختەگەێ ئەیو.
جا شمشێر فره تێژێگ له دەمیەو تێده دەیشت، تا وەگەردیەو بێیده ملەتیل. «وەگەرد گوچانێگ ئاسنی وه ملێانەو حوکم کەی.» ئەیو ئەنگویر توڕەیی و خەزەو خوداێ هەر وه تویەنا وەناو کەوەڵ شراو پاوڵا کێ.