3 یەێ جارتر وەتن: «هەللویاه! تا ئەبەد و تا ئەبەد دویکەڵ له ئەو شار گەورا هەڵسێد.»
هەر ئیجوره، شاریل سودوم و عەموره و شاریل دوروەور، که هەر جور ئەوانه خیزی کردن و کەفتنه شون هەوەسبازییلێگ که ئەڕا جەسه سریشتی نوی، وه کەفتن وه ژێر موجازات ئاگر ئەبەدی، بینه دەرس عبرەتێگ.
جا دویکەڵ عەزاو ئەوانه تا ئەبەد و تا ئەبەد چوده بان. ئەڕا ئەوانه که ئەو گیانەوەر دڕنه و پێکەرەگەێ پەرەسن و ئەڕا هەر کەسێگ که نیشان ناوێ وەرگرێ، نه ڕوژ و نه شەو ئارامی نیه.»
وەختێ دویکەڵ سزیان ئەوه دوینن، دەن له هاوار که: «مەگەر شارێگ جور ئی شار گەورا بیه؟»
پادشایل زەوی که وەگەردیەو خیزی کردن و وەناو ڕەنگینی وەگەردێەو زنەیی کردن، وەختێ دویکەڵ سزیان ئەوه بوینن، وه ملێەو گیره و زاری کەن.
وەشون ئیه، دەنگێگ شنەفتم مینستیاده دەنگ بەرز جەماێەت فره گەوراێگ له ئاسمان، که وەتیان: «هەللویاه! نجات و جەڵاڵ و هێز هن خوداێ ئیمەس،
جا ئەو بیس و چوار پیره و ئەو چوار گیانەوەر زنیه کەفتنه مل خاک و خوداێگ که له بان تەختەگه دانيشتوی، پەرەسیان و دەنگ هەڵ هاوردن که: «ئامین. هەللویاه!»