«ئێ پیاێل، ئەڕا ئیجوره کەین؟ ئیمەیش جور ئیوه، ئایەمیم. ئیمه مزگانی دیمه پێدان که له ئی چشتیل پویچه دەس بکیشن و ڕوی بارینه خوداێ زنی که ئاسمان و زەوی و دەریا و هەر چی که ها ناوێ، وه دی هاوردێه.
چوینکه هەر له ئەو وەخته که جهان وه دی هات، سفەتیل نادیاری خودا، یانێ هێز ئەبەدی و خودابوینێ، وەناو چشتیلی که درس کردێه، خاس بو بوینیدێ. جا هویچ دەسپێچکێگ ئەڕا ئەوانه نیه.
ئەو وه دەنگ بەرز وەت: «له خودا زاوردان بچود و ئەیو جەڵاڵ بيەن، چوینکه سات داوەریەگەێ رەسیه. ئەیو بپەرەسن که ئاسمان و زەوی و دەریا و کیەنییل ئاو درس کرد.»
«ئێ خوداوەند و خوداێ ئیمه، تو شایسەێ که جەڵاڵ و عزەت و هێز، پێشکەش بوده پێد، چوینکه تو گشت چشتێگ وه دی هاوردی و گشت چشتێگ وه خاست توی درسکریا و وه دی هات.»