6 ئمجا وه مەردمەگه فەرمایش کرد تا بنیشنه زەوی. جا هەفت نانەگه گرد و وەشون شوکر کردن، لەتیان کرد، دادەێ شاگردەگانێ تا بنەنێ وەر دەس مەردم؛ شاگردەگانیش هەر ئی کاره کردن.
جا هەر چی کین، چ وه وتار و چ وه کردەوه، گشت چشتێ وه ناو خوداوەند عیسا وەجێ بارن و له ڕێ ئەیو خوداێ باوگ شوکر بکێن.
ئەوه که ڕوژیگ وه تایبەتی گرنگ زانی، وه حرمەت خوداوەند گرنگ وه حساو تیەرێ. ئەوه که خوێد، وه حرمەت خوداوەند خوێد، چوینکه سپاس خودا کێ و ئەوه که له خواردن پارێز کێ، ئەوه وه حرمەت خوداوەند پارێز کێ و سپاس خودا کێ.
ئمجا قایقیلتر له تیبریه هاتن و ڕەسینه نزیک شونێگ که وەشون شوکر کردن خوداوەند، نان خواردوین.
داڵگێ وه خزمەتکارەگان وەت: «هەر چی وەپێدان ئویشێ، بکەن.»
وەختێ وەگەردێانەو وه سەر سفره نیشتوی، نانەگه هێز داد و شوکر کرد، لەتی کرد و دادەێ پێان.
خوەش وه حاڵ خوڵامیلێگ که وەختێ گەورەێان باێدەو، ئەوانه وه خەوەر و هوشیار دوینید. وه ڕاسی، وەپێدان ئویشم، خوەێ ناوقه ئەڕا خزمەت کردنێان بەسێد؛ بەڵێ، تیەرێ نێدیانه سەر سفره و تێدە نوا، له لێان مێواندارێ کەی.
وەختێ هێمراێ خەریک خواردن بین عیسا نانەگه هەڵگرد و وەشون ئیه که سپاس خودا کرد، لەتی کرد و دادەێ شاگردەگان و وەت: «بگرن، بخوەن؛ ئیه جەسەێ منه.»
عیسا پرسی: «چەن گله نان دێرین؟» وەتن: «هەفت نان.»
چەن گله ماسی بویچگیش داشتن. جا عیسا ئەوانەیش بەەرکەت دا و وەت تا بنەنێ وەر دەس مەردم.
«ئێ هەفت نانەگەیش ئەڕا چوار هەزار نەفەرەگه چه، چەن سەوەته پڕ له تیکه نانەگان که مەنویەو گردەو کردين؟» وەتن: «هەفت سەوەته.»