11 «وەپێد ئویشم، هەڵس، جیەگەد هەڵگر و بچوه ئەڕا ماڵ!»
عیسا دڵی ئەڕاێ سزیا و دەس خوەێ دریژەو کرد، دەس ناده قێ پیاگه و وەت: «مه توام، شەفا بگر!»
ئێرنگەیش تا بزانین کوڕ ئنسان وەبان زەوی دەسڵات بەخشین گونایل دێرێ» عیسا وه فەلەجەگه وەت:
ئەو پیا هەڵساد و زویزی جیەگەێ هەڵگرد و وه نوای چەو گشتێان وه ئەوره چیه دەیشت. گشتێان سەریان سڕ مەنوی و خودا جەڵاڵ دان، وەتن: «هەراێهەر ئیجور چشتێ وه چەو نویمنه.»
روح خوداس که زنەیی بەخشی؛ جەسه وه هویچ دەردیگ نیەخوێ. قسیەیلی که مه وه گەردانەو کردمه، روح و زنەییه.