41 دێویلیش له قێر فرەێگێان هاتیانه دەیشت و هاوار کردیان و وەتیان: «تو کوڕ خودای!» وەلێ ئەیو تەشەری دیاده لێان و نەێشتیاد قسیەیگ بکەن، چوینکه زانستیان مەسیحه.
وەلێ عیسا هەر بێدەنگ مەن. کاهن گەورا وەپێ وەت: «قەسەمد دەم وه خوداێ زنی ئەگەر تو مەسیح، کوڕ خوداێ، وەپێمان بویش؟»
ئمجا ئەزمونکەر هات و وەته پێ: «ئەگەر توی کوڕ خودای، وه ئی کوچگیله فەرمان بێه تا بونه نان!»
وەختێ بیه دەم ئێواره، قێر فرەێگ وه ئەوانه که خوودار بین هاوردنه ئەڕا لاێ عیسا، ئەویش وه کەلیمەێگ ئەو روحیله وه لێان دەر کرد و گشت نەخوەشەگان شەفا دا،
ئەوانه کردنێ هاوار: «ئێ کوڕ خودا، تو چ کارێ وه ئیمه دێرێ؟ هاتێەسه ئێره تا وەرجه وەختەگەێ عەزاومان بێی؟»
ئمجا عیسا وەپێ وەت: «هوشد بود وه ئی باوەته وه کەسێ چشتێ نویشێ؛ وەلێ بچو خوەد وه کاهن نیشان بیه و ئەو قوروانیه که موسای پەێخەمەر ئەمر کردێه، پیشکەش بکه تا ئەڕا ئەوانه بوده شاێەتیێگ.»
وەلێ عیسا تەشەری داده لێ و وەت: «بیدەنگ به و له ئەو پیایشه بەوه دەیشت!»
ئەو ئێواره وەختێ بویاده خوەرئاوا، گشت نەخوەشيل و ئەوانه که خوو داشتن هاوردنه ئەڕا لاێ عیسا.
عیسا قێر فرەێگ که تویش نەخوەشییل جورواجور بین، شەفا داد و دێویل فرەێگ کرده دەیشت، جا نەێشتیاد دێویل قسیەیگ بکەن، چوینکه ناسیانێ.
هەر وەختیش روحیل ناپاک دوینیانی، وه نوای پاێ، خوێان خستیان زەوی و هاوار کردیان: «تو کوڕ خودای!»
ئەویش وەبان سەری له لاێ جیەگەێ وساد و تەشەرێگ دا تەوەگه و تەوەگەێ بڕیا. ئەویش زویزی هەڵساده سەر پا و خەریک مێواندارێیان بی.
وەلێ ئیانه نویسریاس تا ئیمان بارین که عیسا هەر ئەو مەسیح واده دریایه، کوڕ خودا، تا که وه ئی ئیمانه، وه ناو ئەیو زنەیی بیاشتون.
تو ئیمان ديری که خودا یەکیگه. فره خاس کەی! تەنانەت دێويلیش ئیجور ئیمانێگ دێرن و له ترس وه خوێانا لەرزن!