2 کاروەدەسەگەێ چڕێ و له لێ پرسی: ”ئیه چەس که له باوەت تو شنەفم؟ حساوەگاند بکه و دی نیەتویەنی کاروەدەس مه بوید.“
وەپێدان ئویشم: هەر کەڵام پویچێگ که مەردم وه زوان بارن، وه ڕوژ داوەری حساوێ دەنەو.
وەختێ بیه خوەرئاوا، ساێو باخ ئەنگویرەگه وه کاروەدەسەگەێ وەت: ”کارکەرەگان بچڕ و حەق دەسەگانیان بیه، له ئاخرەو شرو بکه تا بڕەسێه یەکمین نەفەر.“
وەلێ خودا وەپێ وەت: ”ئێ نەزان! هەر ئیمشەو گیاند لەلێد سێنریەێ. جا هەر چی گردەو کردیده، ئەڕا کی مینێ؟“
عیسا خوداوەند وه جواوی وەت: «ئێ ئەو کاروەدەس ئەمین و زانا کیه که ئەرواوەگەێ ئەوه ناسه بان سەر خزمەتکاریل ماڵەگەێ خوەێ تا بەش نان ئەوانه وه وەخت خوەێ بێی؟
ئمجا عیسا وه شاگردیل خوەێ وەت: «دەوڵەمەنێگ کاروەدەسێگ داشت. وەختێ شکایەت وەپێ رەسی که کاروەدەسەگەێ دێرێ دارایەگەێ دەێده واێا،
«کاروەدەس وەگەرد خوێەو فکر کرد: ”چه بکەم؟ ئەرواو تواێ له کار بکێدەمه دەیشت. تویەناێ بیل کوتاین نێرم و له گێاێ کردنیش عارم تێ.
جا هەر کام له ئیمه حساو خوەێ وه خودا دەێدەو.
چوینکه ئێ برایلم، ئاڵ ماڵ خلوئه خەوەر دانەسه پێم که مرافه ها ناودان.
جا ئێرنگه باێه کاروەدەس ئەمین بود.
جا له باوەت هویچ چشتێگ وەرجه هاتن خوداوەند داوەری مەکەن. خوداوەندێگ که چشتیلی که ئێرنگه وەناو تیەریکی شاریاسەو، وەناو ڕوشنایی ئاشکرا کێ و نیەتیل دڵ ئاشکرا کێ. ئەوسا هەرکەس له لاێ خوداوه هان دریەد و تاریف کریەید.
چوینکه گشتمان باێه لەنواێ تەخت داوەری مەسیح بوسیم، تا هەر کەس وه پێ کردەوێ که وەناو جەسەێ کردێه، چ خاس بود چ خراو، سزاێ بوینی.
ئەو خەڵاتی خودا که ها ناود مەخه پشت گوش، خەڵاتی خودا که وه وەسلەێ نەبوەت پەێا کردی، ئەو وەخته که خێل شێخیل وه ملدەو دەس هیشتن.
گونایل بڕێگ ئاشکراس و وەرجه ئەوانه کڕنێدیانه ئەڕا داوەری، وەلێ گونایل بڕێگ تر له شون ئەوانه تێد.
هەر جور کار وه دەسیل خاسێگ که فیز جورواجور خودا سپاریاسه ئەوانه، هەر کام له ئیوه، خەڵاتی که دینەسەو، ئەڕا خزمەت وه یەکترەکی وه کار بوەن.
وەلێ ئەوانه وه خوداێگ که گورجه تا وه مل زنییل و مردگیل داوەری بکێد، حساو دەنەو.
جا مردگیل دیم، چ زرو و چ وردو، که له وەر دەم تەختەگه وساوین و دەفتەریل واز بی. ئمجا دەفتەرێگ تر واز بی که دەفتەر ژیانه. مردگیل وه پێ کردەوەیلێان، وه ڕوی ئەو چشته که وەناو ئەو دەفتەریله نویسریاوی، داوەری بین.