37 ڕوژ ئاخر هەفت ڕوژ جەشنەگه که گەوراترین ڕوژ جەشن بی، عیسا هەڵساده سەرپا و وه دەنگ بەرز هاوار کرد: «ئەگەر کەسێ تیەنیه، باێه ئەڕا لاێ من و بنوشێ.
«بانه ئەڕا لاێ مه ئێ گشت زامەت کیشیل و گرانباریل، که مه ئاشاسێگ دەمه پێدان.
یەحیا هەر ئەوەسه که ئەشعەیاێ پەێخەمەر له باوەتێەو وەت: «دەنگ ئەوه که وەناو بیاوان هاوار کەی: ”ڕێ خوداوەند گورجەو بکەن! ڕیێلی ڕاس بارن!“»
خوەش وه حاڵ ئەوانه که ورسی و تیەنی سالح بوینن، چوینکه ئەوانه تێر بون.
یەحیا وەت: «مه دەنگ ئەوەمه که وه بیاوان هاوار کەی، ”ڕێ خوداوەند ڕاس بارن.“» درس هەر ئەوجورە که ئەشعەیاێ پەێخەمەر وەت.
عیسا وەپێ وەت: «من ڕێ و ڕاسی و ژیانم؛ هویچکەس بێجگه له ڕێ منەو نیەتێدە لاێ باوگ ئاسمانی.
عیسایش جواو دا: «ئەگەر بەخشین خودا بزانستیاێ و هەر ئیجوره بزانستیاێ کیه که وه پێد ئویشێ ”تکێ ئاو بیه پێم،“ ئەوسا توی له لێ داوا کردیای ئەیویش ئاو زنەییدەر دیاده پێد.»
ژنەگه وه عیسا وەت: «گەورەم، دوڵ نێرید تا ئاو بکیشێ و چاڵاوەگەیش قویله، جا ئاو زنەیی دەر له کورەو تیەرێ؟
وەلێ هەر کەس له ئاوێ که من دەمه پێ بخوێ، هەراێهەر تیەنی نیود. ئاوێگ که دەمه پێ وەناو گیانێ بوده کیەنی ئاوێگ که تا زنەیی ئەبەدی قوڵ دەێ و سەرڕێژ بود.»
وەلێ نیەتواین باینه ئەڕا لاێ مه تا زنەیی بیاشتوین.
عیسا وەپێان وەت: «منم نان زنەیی دەر. هەر کەس باێه ئەڕا لام، ورسی نیود، هەر کەیش ئیمان بارێه پێم هەراێهەر تیەنی نیود.
گشت کەسیلێگ که باوگ ئاسمانی دەێده پێم، تێدە ئەڕا لام؛ هەر کەسێگیش باێده ئەڕا لام، هەراێهەر نیەکەفمه ڵی.
چوینکه جەسەێ مه خواردەمەنی ڕاسەکانیه و خوینمیش نوشیاین ڕاسەکانیه.
ئمجا عیسا وەختێ وەناو مابەد تالیم دیا، وه دەنگ بەرز وەت: «مه ناسین و زانين له کورەو تیەم. وەلێ وه خاست خوەم ناتمه. ئەیو که کلم کردێه، حەقه؛ ئیوه نیەناسینێ.
نیەتویەنین هەم له جام خوداوەند بنوشین هەم له جام دێویل؛ نیەتویەنین هەم له سفرەێ خوداوەند بخوین و هەم له سفرەێ دێویل.
هەر له ئەو ئاو روحانی نوشان؛ چوینکه له ئەو تاش کەمەر روحانیه نوشیان که وەشونێانەو هاتیاد و ئەو تاش کەمەره مەسیح بی.
هەر ویجوره، وەشون نان ئێواره، جامەگه هەڵگرد و فەرمایش کرد: «ئی جامه، پەێمان تازەس که وەگەرد خوین مه رەسمیەو بود. هەر جار که له لێ خوین، وه یاد مه ئیجوره بکەن.»
چوینکه گشتمان، چ جویلەکە و چ یونانی، چ خوڵام و چ ڕزگار، وەناو یە روح خوسڵ تەعمید گردیمنه تا یە جەسه درس بکێم؛ جا گشتمان له یە روح نوشایمنه.
مەس شراو نەون، چوینکه ئیوه وه کاریل ناپەسەن کیشێ؛ بەڵکەم له روح خودا پڕ بون.
ئەیو وه پێم فەرمایش کرد: «وه دی هات! منم ’ئا‘ و منم ’ی‘، من سەرداڵم و من دەس ئاخرم. مه وه هەر کەسێگ تیەنی بود، له کیەنی ئاو ژیان وه پەتی دەمه پێ.
ئەو وەخته فریشتەگه چەم ئاو ژیان نیشانم دا که هەر جور بلور بریقەێ هاتیاد و له تەخت خودا و تەخت وەرکەگه کەفتویه ڕێ و
روح خودا وەگەرد وەوی ئویشین: «بەو!» بیل تا هەر کەسێگ که شنەفێد بویشێد: «بەو!» بیل تا هەر کەسێگ تیەنیه باێد؛ بیل تا هەر کەسێگ ئاوەختی دێرێ، له ئاو ژیان وه پەتی بسێنێد.