11 ئمجا عیسا نانەگان هەڵگرد و وەشون شوکر کردن، وەناو ئەوانه که دانیشتوین بەشەو کرد، هەر ئیجوره ماسیەگانیش، وه هەر کەس هەرچێ که تواسن دا پێان.
جا هەفت نانەگه و چەن گله ماسییش گرد و وەشون شوکر کردن، لەتیان کرد، دادەێ شاگردەگانێ و شاگردەگانیش دانەێ جەماێەتەگه.
وەختێ وەگەردێانەو وه سەر سفره نیشتوی، نانەگه هێز داد و شوکر کرد، لەتی کرد و دادەێ پێان.
عیسا وەپێان وەت: «چەن گله وه ماسیەیلی که تازه گردینه، بارن.»
عیسا هات نان و ماسی هەڵگرد و دا پێان.
وەختێ رەسینه وشکایەگه، دین ئیەسه ئاگرێ وه سکڵ کردێەسەو ماسییش خستیەسه بانی و نانیش هەس.
ئمجا قایقیلتر له تیبریه هاتن و ڕەسینه نزیک شونێگ که وەشون شوکر کردن خوداوەند، نان خواردوین.
«کوڕێگ ها ئێرا که پەنج نان جویه و دو گله ماسی دێرێ، وەلێ ئیه کەی بەش ئی جەماێەته کەی؟»
وەختێ ئیه وەت، یەێ تیکه نان هەڵگرد و وه نوای گشتێ سپاس خودا کرد و لەتی کرد و شرو کرده خواردن.
ئەوه که ڕوژیگ وه تایبەتی گرنگ زانی، وه حرمەت خوداوەند گرنگ وه حساو تیەرێ. ئەوه که خوێد، وه حرمەت خوداوەند خوێد، چوینکه سپاس خودا کێ و ئەوه که له خواردن پارێز کێ، ئەوه وه حرمەت خوداوەند پارێز کێ و سپاس خودا کێ.
جا هەرچێ کین چ خواردن و چ نوشان، یا هەر کارێگتر، گشتێ ئەڕا جەڵاڵ خودا بکێن.
له هەر وەز و حاڵێگ سپاس خودا بکەن، چوینکه ئیه ئەڕا ئیوه خاست خوداس وەناو مەسیح عیسا.