1 عیسا زانست که زانایل فرقەێ فەریسی شنەفتنه که عیسا فرەتر له یەحیا شاگرد دێرێ و خوسڵ تەعمید دەێ،
جا تو، ئێ ڕوڵەم، وەپێد ئویشن پەێخەمەر خوداێ هەربەرز؛ چوینکه کەفێده نوای خوداوەند تا ڕێ ئەڕاێ گورجەو بکێد،
ئەگەر کەسێ له لێدان پرسی: ”ئەڕا چه وازێ کین؟“ بویشن: ”خوداوەند هەوەجیه پێان دێرێ.“»
جواو دان: «خوداوەند وەپێ هەوەجی دێرێ.»
چوینکه ئیمڕو وەناو شار داود پادشا، نجات دەرێگ ئەڕادان هاته دنیا. ئەوه خوداوەند مەسیحه.
وەختێ عیساێ خوداوەند چەوێ کەفته ژنەگه، دڵی ئەڕاێ سزیا و وەت: «گیره مەکه.»
وەگەرد ئی پێخامه کلیان کرده ئەڕا لاێ عیساێ خوداوەند تا له لێ بپرسن: «تو هەر ئەوەیده که باێه باێد، یا چەوەڕێ یەکیگ تر بویمن؟»
جا وەشونێ، عیسا و شاگردیلی چینه ئەڕا ئاواییل ناوچەێ یەهودیه. عیسا ئەڕا ماوەێگ وەگەرد شاگردیلێ مەنه ئەوره و خوسڵ تەعمید مەردم دیاد.
جا شاگردەگانێ هاتنه ئەڕا لاێ یەحیا، وەپێ وەتن: «ماموستا، ئەو کەسه که له ئەو لاێ چەم ئوردون وەگەرددەو بی و توی ئەڕاێ شاێەتی دای، ئێرنگه خوەێ تەعمید دەێ و گشتیەکی چنه ئەڕا لاێ.»
ئیوه ئەو پێخامه زانین که خودا ئەڕا قەوم ئێسرائیل کل کرد، له ڕێ عیسا مەسیح که خوداوەند گشته، مزگانی ئاشتی و سڵامەتی جار دا.
چوینکه مەسیح مه کل نەکرد تا تەعمید بێەم بەڵکەم تا مزگانی بێەم، وەلێ نه وه قسیەیل زیرەکانه و له ڕوی زانیاری، نەخواێ هێز سەلیب مەسیح پویچەو بود.
ئنسان یەکم له خوڵ زەویه؛ ئنسان دویم له ئاسمانه.
هویچکام له فەرمانرەوایەێل ئی دەورانه ئی زانیاریه نەفامین، چوینکه ئەگەر ئەوه بفامیان، خوداوەند جەڵاڵ نیەکیشیانی سەلیب.
چوینکه ئیمه بانگەوازی خوەمان نیەکیم، بەڵکەم بانگەوازی عیسا مەسیح کەیمن که خوداوەنده، له خوەمان تەنیا وەبونەێ عیسا، ئەویش تەنیا وه پێ خزمەتکاردان قسیه کەیمن.
برایلم، ئیوه که وه خوداوەندمان عیسا مەسیح، خوداوەند جەڵاڵ ئیمان دێرین، له بین ئایەمیل دوچەوەکی نەکێن.
له بان بەتیه و له بان ڕانێ ناوێگ نویسریاس: ’شاێ شاێیل و خوداوەند خوداوەندیل.‘