4 کارێگ که وەپێم سپاردی تا وه جێ بارم، وه کەماڵ رەسانم و ئیجوره مه تو وەبان زەوی جەڵاڵد دام،
چوینکه مه وه ئیوه ئویشم ئی نویسریای کتاو موقەدەسه باێه له باوەت من وه ئەنجام برەسێ، که ئویشێ: ”ئەیو وه خەتاکاریل وه حساو هات.“ چوینکه، هەر چی له باوەت من نویسریاس، دێرێ ئەنجام گری.»
باوگه، ناو خود جەڵاڵ بیه!» ئمجا دەنگێ وه ئاسمانەو هات: «جەڵاڵ دامه و دوارەیش جەڵاڵ دەم.»
هەر چی وه ناو منەو داوا بکێن، ئەنجامێ دەم، تا باوگ وەناو کوڕ جەڵاڵ پەێا بکێ.
وەلێ ئەڕا ئیه که جهان بزانێ دوس باوگ دێرم، هەر ئەوه کەم که باوگ دەستور داسه پێم. هەڵسن، بان وه ئێرا بچیمن.
ئەگەر حوکمەگان مه بپارێزنین، لەناو مابەت من نیشتەجێ بوین؛ هەر ئەوجورە که من حوکمەگان باوگم پارێزانمه و لەناو مابەتێ نیشتەجێیم.
وەشون ئیه، عیسا که زانستیا گشت چشتێ تەمام بیه، ئەڕا ئیه که کتاو موقەدەس باێه دی، وەت: «تیەنیمه.»
وەختێ عیسا تام شراو ترشەگه کرد، وەت: «تەمام بی.» ئمجا سەر داگرد و گیان سپارد.
عیسا وەپێان وەت: «خواردەمەنی مه ئیەسه که خاست ئەیو که کلم کردێه وه جا بارم و کارەگەێ تەمام بکەم.
وەلێ مه شاێەتێگ دێرم که له شاێەتی یەحیا گەوراتره، چوینکه کاریلێ که باوگ ئاسمانی وه من سپاردیه تا وه ئەنجام برەسنم، یانێ هەر ئی کاریله که کەم له باوەت مه شاێەتی دەن که باوگ کلم کردێه.
عیسا جواو دا: «نه وەبونەێ گوناێ خوێه و نه گوناێ داڵگ و باوگێ؛ بەڵکەم ئیجوره بی تا کارەگان خودا وەناو ئەوه ئاشکرا بود.
وەلێ هویچ قێرێگ ئەڕا گیان خوەم دانەنامه، تەنیا تاسەێ مه ئیەسه، ئەگەر بتویەنم دەور خوەم و خزمەتی که له خوداوەند عیسا گردمه، تا وه ئاخر برەسنم و وه ئینجیل فیز خودا شاێەتی بێەم.
جەنگ خاسەگە جەنگیمه، موسابقەگه رەسانمەسه ئاخر و ئیمانم بی خڵت خەوش پارێزانمه.